شعری از صادق دهیادگاری

یک جاده ام که مردم این شهر لازم است     
 در راهشان همیشه تنم را لگد کنند
خط میکشند روی تنم تا مسیر را         
 از روی زخم های سپیدم رصد کنند

یک جاده ام که میروم اما نمیرسم    
راهم میانِ مقبره ها کوره راه شد
مهتابِ روزهای شبم کوله بار بست      
بختم شبیه زلف سیاهش، سیاه شد

یک جاده ام-غرورِ زمین خورده تا ابد-       
با آرزوی لمس کف دست آسمان
خورشیدِ قضه های تو در من غروب کرد     
ای جسمِ پر ستاره ی شیریِ کهکشان!

یک جاده ام-مسیرِ به اجبار طی شده-       
 آسوده از معادله ی جبر و اختیار
ای ابرِ تیره ای که گذر میکنی، کمی..       
 ..بر تار و پودِ خاکی این جاده هم ببار