شعری از صابر محمدی

پرنده های آمریکا

صبح

کنار پنجره ی پیرزنی که

پسرش در جنگل های ویتنام گم شد

بالا می پرند

 پایین می پرند

بالا و پایین می کنند همدیگر را

با آوازی که از این شاخه ها بلندتر است

عصر

گوشه ی پارکی متروکه

مهمان مزرعه ی مردی سیاه اند

مردی که شبیه مترسک

نشسته بر صندلی

قطره قطره گندم را به باد می دهد

باران زرد می زند و پرنده ها جمع می شوند

باران زرد می زند و پرنده هاجمع تر می شوند

باران زرد می زند و پرنده ها...

تا به احترام دختری چهارده ساله بلند شوند

.

پرنده های اروپا

از صبح دوشنبه تا عصر شنبه

بر پله های سنگی دانشکده

دودکش ها ی کارخانه و درخت های زیتون

آواز می خوانند

شنبه شب

بال به بال

شاخه به شاخه

می خوابند و یک شنبه صبح

بال در بال به کلیسا می روند

تا حیاط مقدس را

از دانه های گناه پاک کنند

.

پرنده های آسیا

بمب را دوست دارند

سیل را

زلزله

و هر چیزی که دیوارها را آوارتر کند

تا زحمت لانه کم تر شود

پرنده هایی که بر کاخ های خاک شده

گوشه ی ساعت های شماته دار

چراغ های راهنمای از کارافتاده

و هر جا که به ذهن آدم نرسد

خانه دارند.

پرنده های آفریقا

می کوشند

نه برای دانه و آب

نه برای لانه و خواب

می کوشند خوراک چیزی نشوند

اصلا در آفریقا پرنده ای نیست

شکم هر انسان در آفریقا

لانه ای است برای پرنده ای که نیست

شکم یک زن

لانه ی کبوتری مهاجر است

شکم یک مرد

لانه ی عقابی گرسنه

و گاهی شکم یک کودک

به قدر لاشخوری گرسنگی دارد

این جا

 پرنده ها

از ترس آن که شاخه ها قورتشان بدهند

در لول تفنگ می خوابند

اصلا در آفریقا پرنده ای نیست

.

با این همه

همه جای جهان

پرنده ای که پر ندارد

دانه می خورد

کرم می خورد و هر چیزی

ولی

 پرنده ای که پر دارد

فقط گلوله می خورد و

تلو

تلو

تلو