شعری از شهرام پارسا مطلق

«سرودی در ستایش تو»

1- از نسبیت تنگ قطعیت ها

عبور می کنم

به مطلق ترین واژه ای

که نام توست

2- تو آن کلمه ای

که از جان روح

کنده می شود

و از خیال

به خدا می رسد

3- تو سپیدة یلدای بی انتهای تنهایی ...

تو نا تمامِ تمامِ سه نقطه های عریانی

چرکنویس دلم را

در سطل زباله روزها

                         بینداز

4- هنجار حروف را

برای هجی کردن نامت

برهم می زنم

هنجارها

تنها با تو

شکستن دارد

5- از تو که می نویسم

کلمات ...

کلاه را از سر بر می دارند

6- از تو سرودن

پایکوبی قطره هاست

در جشن تولد باران

7- تنها با عصای دستهای تو

از ازدحام سمی مارها

                           می گذرم

8- در بنی اسرائیل بهانه هایت

موسای بی عصا: منم

9- لیلاترین معشوق

مجنون تمام اسطوره های علاقه

شیرین تر از شیرین

فرهاد تمام بیستون های بی ستون

10- رباعی تلخ ...

خیام سروده های تاریک ام

با تو ...

طعم تلخ خیانت

در بوسه های یهودا

شیرین می کند

شام آخر را

11- با «میم» تمام ممنوعه های تن است

می نویسم: گندم ...

گناه ....

زاده می شود

12- کتاب مقدس من ...

سینه ام ...

اوستای سروده هاست

از عهد عتیق

تا غزل ترین غزلهای سلیمان

13- روح من ...

مستعمرة خراج گزار چشمهای توست

و استقلال ...

از نوازش دستهایت

مرگ سرود آزادی است

14- ساز بوسه هایت را کوک کن

تا مضراب دستهایم

بر تار تار گیسوانت

نوازشی بنوازد

به لهجة خیس باران 

15- سرودی در ستایش تو

رنگین کمانی از کلمات

و من ...

شمع رها شده در باد

روشنایی کبریت نمناک