شعری از شاعر تُرک «ناظم حکمت» (ناظیم حیکمت) Nâzım Hikmet
برگردان: ثریا خلیق خیاوی

■ بهت و حیرت

می‌توانم‌ دوست بدارم

آن‌هم چه دوست‌داشتنی!

از من بخواه هر چه می‌خواهی

جان‌ام را، چشم‌هایم را

می‌توانم خشم‌گین شوم

دهن‌ام کف نمی‌کند

اما خشم شتر، ناچیز است؛

در برابر خشم من

عصبانیت شتر از کینه‌‌توزی‌‌اش نیست.

می‌توانم بفهمم

خیلی وقت‌ها با مشام‌ام

یعنی حتا بوی تاریک‌ترین‌ و دورترین‌ چیزها را حس‌ می‌کنم

و می‌توانم بجنگم

به خاطر هر چیزی

هر کسی

که آن را درست یافته‌ام

بر حق یافته‌ام

و زیبا یافته‌ام

سن‌وسال‌ام مانع این نیست

اما بیا و ببین که خیلی وقت است مبهوت بودن را فراموش کرده‌ام.

بهت و حیرت با چشم‌های بی‌نهایت گرد و روشن، با دیدگان بسیار جوان‌اش مرا رها کرد و رفت.

افسوس.