شعری از سیدمحمدعلی رضازاده

به دنبال مراد از مرگ , گرم زایش خویشم
چنان آتشفشانم , زنده از فرسایش خویشم

بنای جوشش فواره ام , برخویش می ریزم
من آن آبم که گرم شستن آلایش خویشم

چه سان با آن بزرگی در دلم جاداده ای خود را ؟!
حباب آیینه ای مبهوت , از گنجایش خویشم

به دکان زمانم بردی و خط وقلم دادی
به تقلید از زنان , همواره در آرایش خویشم

من و آیینه ایم و گفتگوی گریه های من
خودم گوشی برای گوشه ی فرمایش خویشم

تلاشی سخت مذبوحانه دارم در بقای خویش
نوار عمرم و , کوتاه از افزایش خویشم