شعری از سید مهدی موسوی
نویسنده : سید مهدی موسویتاریخ ارسال : 2 مهر 89
بخش : قوالب کلاسیک
1
از خودم مثل مرگ می ترسم ، مثل ِ از زندگی شدن با هم
هیچ چی واقعاً نمی فهمم ! هیچ چی واقعاً نمی خواهم !!
دارم از اتفاق / می افتم ، مثل ِ از چشمهای غمگینت
مثل ِ از زندگی تو بیرون ! می زنم / زیر گریه ات را هم
در تنم وزنه های بی ربطی ست که مرا می کـُند به صندلی ام
در دلم بادِ رفته بر بادی ست که ترا تا همیشه در راهم ...
که بدانـم ترا نمی دانم ، که بدانـی مرا نمی دانی
که بداند دلـم گرفته ترا ، که بداند تمـام دنیا هم !
ریملت روی گونه می ریزد وسط اشکهای بچّگی ام
مثل یک موشک قراضه شده که بجا مانده بر تن ِ ماهم
مثل ِ یک موش کوچک از مغزم که ترا هی پنیر سوراخ است!
که فقط می دود همین لحظه ، همه ی روزها و شبها هم !!
قهوه ی روزهای بی خوابیم ، به تو هی می خورد به بخت سیاه
مثل یک مهدی ِ تمام شده ، که کم آورده و ... الـفبا هم ...
2
ديوار مست و پنجره مست و اطاق مست!
اين چندمين شب است که خوابم نبرده است
رؤيای « تو » مقابل « من » گيج و خط خطی
در جيغ جيــــغ گردش خفـّاشهای پـست
رؤيای « من » مقابل « تو » - تو که نيستی!-
[ دکتر بلند شد... و مرا روی تخت بست ]
دارم يواش واش... که از هوش می رَ...رَ...
پيچـيده توی جمـجمه ام هی صدای دست ↓
هی دست ، دست می کنی و من که مرده ام
مردی که نيست خسته شده از هرانچه هست!
يا علم يا که عقل... و يا يک خدای خوب...
- « بايد چه کار کرد ترا هيچ چی پرست؟! »
من از...کمک!...هميشه...کمک!...خسته تر... کمک!!
[ مامان يواش آمد و پهلوی من نشست ]
- « با احتياط حمل شود که شکستنيـ ... »
يکهو جيرينگ! بغض کسی در گلو شکست!
| لینک کوتاه : |
چاپ صفحه
