شعری از سید علی اصغر زاده

چگونه با گلی کولی
عشق
به هبوط درخت بگوید پرواز
و پاییز را حنابندان
میان ژرف و پایان
از فرط تعطیلی
ﺟﻤﺠﻤﻌﻪای بودم که میان را خاک کرد
در تشنگی آبی خاک
نگاه بر لختی ﻣﻲدوزم
تا خوابم سد اکنون شود
اکنون را
در واﮊﻩهای نچ باز، صیقل می
خورند می
نوشم
این پرسش
زایش برﻫﻨﮕﻲست که سمج ابر بر رازهاش
آینه ﻣﻲفوراند به خون به خون
تا نیستی شادم
در دیگرزایی باﻛﺮﻩي برهنگی
دیوار را رﻳﺸﻪها برود
و  روز را رسیده کند
که اکنونکی ﻧﺦنماست ای خاک سراسیمه
و  ابر
آغشته به مرگ
در رویش صدایی شد آمدن
بی سرا
بی سیمه