شعری از سعیدآژده

چشمانش

چاره ی مرا می کند

این معجون

دریایی از درد را

در من

آرام کرده است؛

در شبِ طوفانیِ خیال ها

چرخشم را اگر که می دیدی می گریستی

چون هر گذرنده ای

که شتابم را

به خاطر می سپرد

بیاد می آورم

چشمانی

که چاره مرا می کرد؛

در چرخش خویش-

ماه شکل ِ شب را

چه غمگین

فراموش کرده است...

من!

شیوه هر روزم

شیون بود و شیون...

بر اسبی که در شیهه ی دوباره اش

شب از درد می میرد...

-:کجای این چشم ها

آرام می توانم گرفت!؟