شعری از سعدی گلبیانی

”آلبوم‌ها شاهدانی سوزناکند“

در یک مقبره‌ی خانوادگی
اسکلت‌های خاموش
بر پت پتِ عکسِ چراغی بر گور نشسته‌اند
به دود کردن سیگار
لم دادن در رخوت روزمره که بازمانده است
در اعصابِ ابد
یا گرفتن فالِ ورق
دلخوش به رستگاریِ مقدر
یا نه
روحِ نامنظم تصادف.
بعضی هم به قلیانی در خیالْ مشغول
که سکوت را با تپق‌های باستان و تاس نرد
آراسته است.

فلزات کارخانه‌ای متروک
فنرها، پیچ و حلب‌های بریده
اطراف گورستان
در منظر ماهی تهی
با خاطره‌ی هیاهوی کارگران
برق می‌زنند.

اسکلتی با تهیگاه پهن
و خاطره‌ی از یاد رفته ی مژه‌هایی خیس
دقیقا در فضایی تهی در چشمخانه
با خاطره‌ی قلبی شیدا میان دنده‌ها
به آسمان تاریک
نگاه می کند.