شعری از سزایی کاراکوچ
برگردان: مقصود تقی‌زاده هریس
نویسنده : مقصود تقی‌زاده هریستاریخ ارسال : 3 خرداد 00
بخش : ادبیات ترکیه و آذربایجان
شعری از شاعر ترکیه‌یی سزایی کاراکوچ
Sezai Karakoç
برگردان: مقصود تقی‌زاده هریس
بالکن
کودک اگر از آن بیفتد، می‌میرد
چرا که بالکن
چونان خلیج بی‌پروای مرگ است در خانه‌ها
آخرین تبسم‌ها در چهره‌ی کودکان محو می‌شود
مادران، مادران، دستان‌شان چفت در نرده‌های بالکن...
بالکن
در درون‌ام
و در خانه‌ها
درست اندازه‌ی یک تابوت جا می‌گیرد
لباس‌هایی که به آن آویختید
کفنی‌ست آماده.
روی تخت‌تان هم‌چون مرده‌ها دراز بکشید.
در آینده
مرده ها را در بالکن‌ها دفن خواهند کرد
انسان پس از مرگ نیز
آسوده نخواهد شد.
مپرسید از من ؛« چرا این‌گونه دوان‌دوان می‌روی؟»
می‌روم تا بوسه بر پیشانیِ معمارانی بزنم
که خانه‌های بی‌بالکن بنا می‌کنند
| لینک کوتاه : |
چاپ صفحه
