شعری از ساجد فضل زاده

خیره شدن ترسناک نیست؟
وقتی که تمام مجسمه ها
به همان نقطه خیره باشند

ترسناک نیست هندسه ی ردیف درختان؟
آنگونه به وسواس
که از این زاویه تنها یکی پیدا باشد

ما                                                                                                                                                                                                                                         چسبیده بودیم به هم
 تا نفهمیم کداممان بیشتر می لرزد



موج
هرچه بزرگتر باشد
دستش را بیشتر جلوی ساحل دراز می کند.
باز هم دستِ خالی برمی گردی دریا
باز هم خیال می کنند خندیده ای در شعرِ لورکا ، دریا!

مجسمه ها را بشکنید
هر مشت را سنگی باید  ، جیب ها را سنگی
این شروع یک شورش خیابانی نیست
این سنگینی مرگ است
در تلاطم دریا ها

مردن
پیش از غرق شدن را
تنها کشتیِ شکسته می فهمد

به سنگینی شاخه فکر می کنم
وقتی  پرنده نشست
به سبکی اش وقتی که...

تکان های شاخه
دست تکان دادن نبود
ترس
       می لرزد
                  می لرزاند