شعری از زهرا جهانی

.
.
سر فرو می برم در تاریکی
آبی اعماق صورتم را می نوازد
و جوارحم
همچون ماهیان رنگارنگ
یکدیگر را می بویند

ای  سکوتت تکلم حواس!
چگونه به خواب روم؟
وقتی تن در درنگ ت
نجوای روزانه ی خویش  را می شنود

درون ِ تو
هر شاخه که جیرجیرکی بر آن می خواند میان پلک هام  ایستاده
چگونه بیدار نمانم؟

هر صبح
پس از آنکه سپیده بر نخی از مویم نشست
چشم ها
بیدار می شوند
با من ای شب باقی مانده
به تماشای طلوع بایست
تا تفاوتت با همه ی آنان که در خوابند
آشکار شود.