شعری از زهرا جهانی

اینگونه که نگاه می کنم
به رویش اطراف
ریشه دواندنم طبیعی نیست

چگونه حساس نشوم به خاک
دایره دایره
سرخ
ننشیند بر پوستم؟

چه در مشت داری که  وقت پراکندن
ریشه هایم به مکیدن رودخانه ها
مایلند؟

چشم اگر  بسته بودم
زیبایی در رگ های آبستن می خزید
و جمجمه ام
جوانه میزد
پس از انفجار

نگاه بودم اما
از آغاز
چشمهام چسبیده  به اعماق آب
 به تماشای تکه تکه شدن