شعری از زبیده حسینی

و من که دستی منفعلم

چگونه می توانم به اندام مسخ شده ات بگویم : ایست

بگویم ایست و خواب ها را بدوم تا ته . تا رگ هایی که به خورشید می چسبند

بایستند گیاهان بر سنگ های آمده

بایستد خاک

و دست ، پرتاب ِ ذره ای از نور باشد

چگونه می شود به اندامی که فرو می رود در مرگ  ، فرمان ایست داد ؟

سنگ ها سردند

و «سار » ی که پریده  ،  آوازی برای دهان ها نداشته است

صدا  تراکم زیست در دهان معشوق ات

صدا سنگ است که می افتد و اجزایش اعضای تو می شوند

از بیشه زار ِ تَرَک ها کم آوردم ات ای هجوم دست ها  بر چشم !

ای چشم های تهی شده در اعضای سرخ همخوابگی و مرگ

می نشینی در میانه با لب هایی از لذت و رنج

سری جامانده از اتفاق به چشم هایم  دستبند می زند

به حفره ای که می بیند و نمی بیند

به حفره ای که می گوید و نمی گوید

به حفره های من دستبند می زنند

می روم به اتاقی که دیوار منفردم باشی