شعری از زبیده حسینی

به باد اگر اشاره کنم
به تو هجوم برده ام
به ابر اگر هجوم
چند سر ، روی ِ کودکی ِ میز می افتند

با حنجره ی تاخورده بر اجسام
هوا را به سیگار تو می دوزم
تا چشم از آینه نگیری
و لای ِ محوشدگی
به لابه لای ِ درخت نگویی :لانه
(لانه با قرص های تو جوجه ها را می شمارد و خواب یعنی همین که وراجی ام گرفته و دست می برم به عریانی ِ دهان)

موسیقی نا آرامی ، رفته از تو تا کجای تنت در گوش ؟

به مادر اگر اشاره کنم
دست ها بر درختان باغ لیمو می شوند و سیب ِ دهانش ....
(آه چقدر نمک به زخم درختان )

به سمت های دو شعر
دو مرگ ِ دور
پرتم کنید
هوا ، ادامه ی سایه ست بر باغ