شعری از رضا شالبافان


شعری از رضا شالبافان نویسنده : رضا شالبافان
تاریخ ارسال :‌ 4 شهریور 95
بخش : قوالب کلاسیک

دریای کیانسه


می شود یک نفر از دستِ نگاهت در خواب
                                                        یک شبه قدرِتمامیِ زمین پیر شود
ولی آن فرد محال است بشر باشد و بعد
                                                        بتواند کمی از دیدنِ تو سیر شود
آی بانو چقدر خاطره ات خوبتر است
از تمامِ بت و تندیسِ خدایانِ قدیم
زود برگرد نخواه این سرِ بی سامانم
                                                        مهره ی سوخته ی بازیِ تقدیر شود
تو از آن دسته خدایانِ دروغین هستی
که کسی مثلِ مرا عاشقِ خود خواهد کرد...
بی پدر! چند نفر کشته ی چشمت باشند
                                                        چند عزت به جفای تو زمینگیر شود
تیر هستی به درک! عشق قرارش این بود؟
ما بمیریم که تو تیرِ معظم بشوی؟
تا کی این قصه قرار است همانندِ قدیم
                                                        محضِ خشنودی تو ختم به تکبیر شود
ابن سیرین اگر این مرتبه جرات دارد
از کتابِ پانسد صفحه ای اش دل بِکَنَد
بِنِشینَد سرِ این کوچه و از تنگِ غروب
                                                        نگُذارد همه ی خوابِ تو تعبیر شود
من تمامیتِ رویای تو را میخواهم
یا تمامِ غمِ تو ، یا که تمامِ غمِ تو
پشت این پنجره جز خاطره ات چیزی نیست
                                                        کاش چشمانِ تو در پنجره تکثیر شود
آن زمانی که سرم بر سرِآغوشِ شماست
همه ی فتنه ی دنیاست به زیرِسرِ من
ترسم این است که این فتنه ی عالم افروز
                                                        بی بصیرت شود و هجدهمِ تیر شود
ماهیانِ غمِ شوریده سر از سمتِ جنوب
تووی دریای کیانسِه به تو برمی گردند
جزر و مدی که تو داری به قراری ست که بعد
                                                        هفت موعود عذاب آورِ تقدیر شود
شرف الدین ملک الحق زکریا رازی
در مقالاتِ پراکنده ی خود فرموده است
وقتی الکل به خودش خوابِ تو را می پیچد
                                                        باید از خجلت چشمانِ تو تبخیر شود
الکل از مستی چشمانِ تو آغاز شده
صبح از چاکِ گریبانِ تو برمی خیزد
قصه امروز قرار است به پایان برسد
                                                        مردِ این قصه قرار است زمینگیر شود
زندگی فرصتِ خوبی ست که بر خاکِ سیاه
بنشینی و بر اندوهِ زمین گریه کنی
لحظه ی مرگ زمانی ست که تا حدِ جنون
                                                        اشک از گوشه ی چشمِ تو سرازیر شود
پشت این پنجره جز خاطره ات چیزی نیست
ما قرار است بمیریم که عاشق باشیم
قصه امروز قرار است به پایان برسد
                                                      مرد رفته است ... جهان خواب ندارد بی تو
                                                                              مرد رفته است ... جهان خواب ندارد بی تو
                                                                   مرد رفته است ... جهان خواب ندارد بی تو
                                                                          مرد رفته است ... جهان خواب ندارد بی تو

 


                                                                                                            اصفهان – تیر94

 

   لینک کوتاه :

  چاپ صفحه
بیان دیدگاه ها
نام و نام خانوادگی : *
ایمیل :
URL :
دیدگاه شما : *
  کد امنیتی
کد امنیتی :
 

ارسال شده توسط : نیکو آسترکی - آدرس اینترنتی : http://nikoo-astaraki.blogsky.com

نقطه عطف شعر به نظرم این مصرع بود:
"کاش چشمانِ تو در پنجره تکثیر شود"