شعری از رضا امیرزاده

چقدر دریغ می شود لبخند
خون
و صدای ورق خوردن شعرهایی از شاعران همین بعد از ظهر
حتی دلمان برای سوسن تسلیمی تنگ است
حالا هی آب از آتش
                   آتش از آسیاب...
هر چقدر هم دایره را فراموش / دریغ می شود صحنه
وقتی روایت به تاریخ می زند و
                                   سایه ای را
                                               به سرخی غروب می کشد

بگذار خیال کنیم
عشق قامت بلندی دارد
و نگاهی که آیینه است
و دریغ نمی شود
مثل امیرکبیر که پیرتر از این نمی شود در عکس
خونی که بالا بیاید از حمام
 تا آسمانی سرخ برایمان نسازد
                              کوتاه نمی آید
شبیه زنجیره ای
دست هایمان را می بندد
                       به فکر پرتاب می شویم
                        شبیه تر از همیشه می شود آیینه
 در میانه ی بعدازظهر
معشوق خویش را باز می شناسند
که هرچند چشمان سیاهی ندارد
می شود برایش غزل هایی را شبیه دانست
از سرو آکنده

چقدر دریغ می شود شعر
چقدر دریغ می شود لبخند...