شعری از داوود مائیلی

مازادِ خواب
کِش آمد و باد
لایِ ملافه‌ها
بوی تو را
به میهمانیِ پوستم کشید
شب‌ها که هزار‌توی آیینه 
رسمِ ماضیِ بوسیدن‌ست
دل‌تنگِ جهت‌های آن بُردارم
که تن را
به جهت‌های نامتقارنی
به اصطکاک لب‌ها و لبه‌ها
عاشق می‌کرد
تو تنِ لیزِ آن ماهی هستی
که روی ارتفاعِ خواب‌های من محض می‌شود
روی باد
و آن بو
که میهمانِ پیچ و تابِ آمدنم
روی کمرِ بی‌تابی‌ست!