شعری از داود ماییلی

...
و ﻛﻮﻩهایی که تو پنهان ﻣﻲکنی
سنگ ِ سنگ و
شیار
شیار
و هر قدمت
اجابت ﻣﻠﺦهاست
روی کَبَر و خاش
و آنگونه خاموش
مرﺩﻩای
که لعاب از تو
کوزه را
مبهم ﻣﻲکند.

در تو هزار خاﻧﻪی تاریک مبهم است
و آبشخور اسبان و
سواران
و زنانی که در تو نیستند

من اینجا
روی دیواﺭهای تو
ﻧﺸﺴﺘﻪام
تو اما
تو.