شعری از حسین تقلیلی

باز باید به تو تحویل دهم شادی را
سنتی سازترین خانه آبادی را

نعمت ان است که مردم نه !خداوند دهد
مختصرکرده لبت حد خدادادی را

برکه سبز و اثیری درون چشمت

زده اندیشه هر ماهی آزادی را

قدر تاریخ بشرگیس تو حیران کرده

هندی وترکی وایرانی وبغدادی را...

گرچه برجای عزیزان ننشاندی ما را
مانشاندیم به دل هرچه نشان دادی را

هرکه مهر پدرش را بفروشد باید

دو برابر بخرد خانه اجدادی را

تیشه گاهی هدفش ریشه و گاهی سنگ است

تو مگر زنده کنی پیشه فرهادی را...