شعری از حسن نیکوفرید

در تلاطم ِ نقوش می پیچم

در بلوغ ِ خروشی که

آستانه اش سقوط  .

گونه ای از تماشای تو

که نقش ِ هفت رنگ ِ تقدس می طلبد

تا شایدی  که سرکشد

 دختری به بوی  بهار.

مست ِ نگاه ِبنفشی

از هزاره ی اول انتظار

که تمنای آهی شد

 دستبوس ِآستان ِ آرتمیس

آنجاکه نگاهی

زیر نگین اش هزار جنگل ِ وحش

غنوده به آرام ِ خوابی از  غزال .

عمقِ سپیدای برفی مهاجرم

بر پشت ِ سوزی  دمنده

از بلندای غرور ِ قله ای

که دلسرد می رود و 

دلگرم ِ آخرش

  رقص  ِ با  آبی ها ست .

رمیده ای

 بر دامنی رهیده ام

که شلاله شلاله سرخ می رود

به تیر ِخدای شکار

قامتی که سَرو  می گفت

منت کش ِ قیام اوست .