شعری از حسن نیکوفرید

اگر زمین
در خطی مستقیم  دور خورشید بگردد
من   مورب  به گرد تو
چرا که
الماس نگاه اگر  بشکند و بیفتد به تاریکی
گم می شوم
گم که می شوی
گرانش ذهنم گیج می خورد
پشت دیوار های زمان و فضا
و در تب
مثل پروانه های در غروب
که بیقرار صبح
به اشتباه
تعداد شب های نیامده را
در نبضم ضرب می کنم و  می شمرم
تا زمان
ایستاده  بخوابد
در ساعت شنی