شعری از بهزاد خواجات

 مثلن

مثلن میکی موس ها به دنیا می آیند

و کیک های تولد سیگار از پس سیگار ،

این کوه ایستاده باشد تا بر آن تُف کنند و ...

یعنی که سیماب جاده ها بودی ،

سیماب جاده ها بودم

و پادشاهی کیکاووس و رفتن او به مازندران

هر قدر هم که معتبر ...

هر قدر که رستم باد کنی

بفرستی سراغ کارمند رشوه ای ...

خواهر من ! برادرم !

به این تنِ بی سر کمک کنین

صواب داره این شب جمعه .

یا مثلن در دولِ راقیه

سپیدی شان بوی سوختن می دهد

و حتا خیابان های یونانی شان

مثلن در همین فیلماسپارتاکوس

که در آن کرک داگلاس

بی آن که تاریخ بداند فاتح می شود

و مربی منچستر ، زنّـار بسته در تیغ آفتاب

قهرمانی می آفریند

یک باره در دقیقه ی آخر .

کشک شفاهی هم

حدی دارد ، حساب و کتابی.

این گردان برای نجنگیدن

و این ماشه برای نچکاندن

و این جنین برای این که در تُنگِ صورتی اش ...

در حالی که تاملات این جانب

هنوز در تمام مراسم رسمی با تی شرتِ جلف وُ

دستگیر هم نمی شود ، یاللعجب !

برق سه فاز را گفته نشئه برسان اخوی !

که دختری سرانجام

از خیابان رد شود به سلامت ( می شود ؟)

یا همین مار

که روح اش هم اگر به این قواره باشد

پس با مرگ ما

مخلوطی از اشک و همبرگر

در اکسپرسیونیسم خیابان قدم می زند

که به تحریر دیگر ، سیماب جاده ها بودی

و در فرعی اول ، سیاوش

با همان آتش نشانی که باز کرده مشغول است

و ناگاه حس کنی

حالا موقع نام گذاری کیفیتی که توامان

در ماه و کتان می می زند.

مثلن شاعری که دیروز در شعر آخرش

لنگه کفشی را به نیش کشید در توهم یک مرغ ،

یعنی که تصمیم شخصی خود بودی در گوشه ای ابدی،

سیماب راه هایی که کج کج مستقیم اند

و مثلن هایی آماده ی فن آوری ، آماده ی مصرف .