شعری از اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﻣﻮﻣﻨﻲ

ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻡ اﺯ اﺑﺮﻱ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮﺳﺖ

ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻡ ﺣﺪﻭﺩ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ

و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ اﺳﺘﺨﻮاﻥ

ﺗﺎ ﺑﺘﺮﻛﺎﻧﺪ اﻳﻦ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺭا

اﺯ ﺑﺮﺟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ

ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ اﻡ

ﺑﮕﺬاﺭ ﺑﮕﺬﺭﺩ

 اﻳﻦ ﺳﻮﺯﺵ ﺣﻴﻮاﻧﻲ

ﺗﺎ

ﺗﺮﺗﻴﺐ اﻳﻦ ﺗﺐ

ﺑﺠﺎﻱ ﺑﻤﺎﻧﺪ

ﺩﺭ ﮔﻴﺎﻩ ﺗﻮ

اﺯ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ

ﻓﻘﻄ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ

ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩاﺭﻱ

ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ اﻡ

ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺗﺎ ﺩﺭاﺯ ﺷﻮﺩ

ﺩﺳﺘﻢ

ﺑﻪ ﺗﻤﻨﺎﻱ ﻣﺎﻫﻲ

ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮﺳﺖ

ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ

ﻫﻲ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ

ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻝ ﻣﻦ ﺁﻭﻳﺰاﻥ ﺑﺎﺷﺪ

ﺩﺭ ﻟﻬﺠﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻤﺸﺪﻩ اﺕ

ﻋﺮﻭﺱ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ و

ﺑﻪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻲ

ﺑﺎ

ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ

ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﺖ

ﺯﺧﻤﻲ ﻛﻪ ﺭاﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ

ﺗﺎ

ﺳﺮ ﮔﺸﺎﻳﺪ

ﭼﻴﺰﻱ اﮔﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻫﻨﻮﺯ

اﺯ اﻳﻦ ﺭﻭﺯ

ﻳﻜﺮﻳﺰ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ

اﺯ ﮔﻴﺴﻮاﻥ ﺳﻴﺎﻫﻢ

ﺗﺎ

ﺳﻔﻴﺪ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﻮﻧﺪ

و

ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ

ﻣﺮﻭاﺭﻳﺪﻱ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ

ﺁﻫﻲ

ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺯﻟﻔﻬﺎﻱ ﺩﺭاﺯﻡ

ﺗﺎ

ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﺮاﻩ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ

اﻧﺪﻭﻩ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ

ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ ااﻧﺘﻆﺎﺭ

اﺯ ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ

ﭘﻴﺪا ﻧﻴﺴﺖ

ﻋﺒﻮﺭ ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ

ﺑﺎﺩ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﺭاﻡ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ

ﺗﺎ

ﺑﺎﻍ ﺭا ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ