شعری از ایاز خون سیاوشان
ترجمه: بابک صحرانورد

تابلو

آنگاه كه به ديار غريب پروانگان در سفري
من نيز
خزان زده تر از روياي همه درياهايم!
منگ و خاموش تر از
                    سمفوني همه ی آئينه ها
                   و دل افگارتر از تمام پنجره هاي مه گرفته مرگم!
آنگاه كه«باد» را ندا در مي دهي
من نيز
غريب وارانه تر از جمله سفر كرده هايم!
بي  رنگ و روتر از
زردي همه ی زردي ها  
و پروانه وارتر از تو!
همانگاه كه اين زندگي رنگارنگ را نقش مي زني
من نيز ، آه
             تنهايم
تنهاتر از نفس هاي اكسيژن و
                                   ماهي تر از همه ی زندگي ها!
آنگاه كه ...آه!!
آنگاه من
هم قدر تو
                      نخستين خط و نگار تابلوي نقاشي ترا دوست مي دارم
...!