شعری از امیر محمدی

از پشت کوه آمده ام لیلا این شعر رودخانه ی غمگینی ست

خورشید در حوالی سر چشمه  تصویر عاشقانه ی غمگینی ست

هرشب رها به برکه ی آغوشم ماهی سرخ کوچک لبهایت

بین منو ستاره و رؤیاها این راز جاودانه ی غمگینی ست

من خواب چشم های تورا دیدم شعری بروی دفتر من گل داد

تقدیم سارهای دو چشم تو هر چند این ترانه ی غمگینی ست

چشمان تو روایت خورشیدند دستت شبیه برف زمستان است

حسی غریب مثل .... نمی دانم ، احساس شادمانه ی غمگینی ست

من عاشقم قبیله ی من دریا صحرا و کوه خانه ی تنهاییم

من با تو با درخت صمیمی ام بی تو ولی زمانه ی غمگینی ست

تو یک پرنده ام که تنش زخمیست من یک پرنده ای که رها هستی

اینجا چقدر مثل قفس تنگ است اینجا چقدر خانه ی غمگینی ست