شعری از الهام مظفری

1

تو قهرمان مني چشم هات شمشيرند
و دستهات تفنگ دو لول پرتيرند
دو تا پرنده وحشي دو چشم حاکم وار
که برده هاي زيادي به ان دو زنجيرند
ودختران نجيب قبيله هم حتي
صداي اسب تو را نشنوند مي ميرند
و گونه هاي من انگار فصل خرمالوست
و بوسه هاي تو انگار فصل انجيرند
مرا بگير چنان در خودت که آب شوم
چه رودها که زکوه تنت سرازيرند
بهار مي دهم امسال خنده هايت اگر
کوير خشک لبان مرا فرا گيرند
مرا بگير از اين فصل لاغرو کم رنگ
که روزهاي من از هر چه ناگهان سيرند


2

بايد که واژه هاي تنت را غزل کنم
و عشق را براي تو ضرب المثل کنم
يک لحظه هم براي خودم زندگي کنم
يک لحظه هم مطابق ميلم عمل کنم
من فاتح دو قله دست تو نيستم
حتي اگر که با همه دنيا جدل کنم
اين قصه هم به سمت نرفتن نمي رود
وقتي به تو تمام خودم را بدل کنم
وقتي که حرف مردم اين شهر اين شده
بايد از اين به بعد تو را بي محل کنم
مجبور مي شوم که به جاي تو بيشتر
تنهايي بزرگ خودم را بغل کنم


3

از اين به بعدجهان طعم اه مي گيرد
و درد در تن هر جاده راه مي گيرد
وروي شاخه گيسوي دختري هر شب
به جاي دست تو جغدي پناه مي گيرد
و گفته بود همان فالگير قصه ي ما
که شور بودن چشمي سياه مي گيرد
و عشق لحظه کوتاه برق چشمانيست
که در هواي دلي بي گناه مي گيرد
به هر کجاي جهان در گريزم اما عشق
دوباره رد مرا مثل ماه مي گيرد
و شعر با همه تيز بيني اش من را
به جاي شاعر تو اشتباه مي گيرد



4

مترسکي شده ام عاشق کلاغي که...
پريدو رفت به اميد کوچه باغي که...
دلم به لرزه در امدوبعدازان پيچيد ـ
ميان مزرعه اخبارداغ داغي که...
کنارمزرعه ان روز حس من تبديل
به ناگهان شدو افتاد اتفاقي که...
وساعت از نفس افتادواو نمي امد
دگرنمانده برايم دل ودماغئ که...
کلاغ شهري من روستا که جاي تو نيست
برو به قول خودت سمت چل چراغي که...
جهنمي شده بي تو بهار گندمزار
تويي که هي نگرفتي ز من سراغي که...
پرنده هاي زيادي به سويم امده اند
ولي دل من اسير همان کلاغي که...



5

يک بغل پارچه پر از ابهام ؛ بي صدا در ميان انباريست
بنشين پاي چرخ خياطي ؛گرچه روز وشب تو تکراريست
علم جغرافياي زندگي ام ؛به من و شعرهام ثابت کرد
روي دستان پينه بسته ي تو ؛بهترين نقطه ي جهان جاريست
تو مرا با نگاه مي دوزي؛به تمام ترانه هاي قشنگ
تو مرا مي بري به دنياپي که هوايش پر از وفاداريست
***
مادرم دير وقت مي خوابد؛تا لباس تو را تمام کند
تا تو شکل فرشته ها بشوي ؛سهم مادر هميشه بيداريست
چرخ مي خورد چرخ خياطي؛زندگيمان چه سخت مي چرخيد
با دو چشم ضعيف مادر من کار کردن زروي ناچاريست
مادرم خوب شعر مي گويد ؛بانخ و سوزني که قافيه اند
با رديفي که زندگيست و عشق ؛با طنيني که از فداکاريست
سالهاست از اتاق کوچک ما ؛ديگر از ارزو نشاني نيست
انچه اکنون به چشم مي ايد ؛غصه ودرد ورنج وبيماريست


6

خميازه ميکشد تلفن انتظار را
شايد به خاطراوري امشب قرار را
چشمم به گوشي تلفن خشک ميشود
در من هزار شاخه ز بن خشک ميشود
در من چقدر بوق تو اشغال مي زند
در تو چقدر حادثه ها بال مي زند
پنيکيو منم ژپتو چشمهاي تو
من بال وپر گرفته ايم در هواي تو
وقتي که بي نفوذ شده چشم قهوه ايم
بيهوده است دامن چين دار گل بهيم
شعرم براي قافيه دل دل نمي کند
اينجا غزل دو باره مرا ول نمي کند
ان روز عاشقت شدم وغم نداشتم
اصلا خبر از ادم وعالم نداشتم
ان روز در دلم متولد شدي ومن
چيزي از عاشقان خدا کم نداشتم
نبضم ز خوابهاي زمستاني اش پريد
شکي به پر گشودن قلبم نداشتم
شايد اگر دل تو دلم را نمي شکست
اينگونه رنگ وبوي محرم نداشتم
محرم ترين طريقه ي نا محرمي گرفت
دردم همين نبود که محرم نداشتم
چيزي نصيب من نشد از اين جهان هيچ
اخر چه مي شد اه که دل هم نداشتم