شعری از الناز رضایی قلعه چی

سه گانه

راه دور، راه صعب

از آینه می گذرد و

 در پیکرم

م

ی

ش

ک

ن

د.

به اتاق در می آیی و

از آن

 می گریزی،

باز می آیی و

در زهدان سنگی ام

 جنین می شوی

چون فنجانی لبالب از آب.

گویی

تمامی دریاهای جهان را

بلعیده ای

با آه هایت که شور

شاه ماهی از کاکل امواج

برچیده ای

و

زنی که در آینه می زاید

و

زاده می شود

*        *         *

ابرهای گچی

سنگ لوح گورت را

چون سگانی حریص

پوزه می کشند .

آنگاهی که یاد تو

در استخوانم

م

ی

ب

ا

ر

د

پستانهایم

انارانی ترک خرده اند

که از درونشان

سرخ دخترکان اندوهم

دوان دوان

برون می جهند و

در راهروهای خاکستری دهانت

که نارنج می خوری

مرگ را

پوست می گیرند

*     *      *

چراغهایی معلق

از گودال گورت

بیرون می جهند و

با سوت من

پیکرت را

می کشـــــــا نی و می کشـــــــا نی

تا در فاصـــــــله ی

دو ایستگاه،

نفس برون جهیده ام

از شلیک تپانچه ای

در عدسی های نقره ای

چشمانت

رنگ بازد