شعری از اسماعیل مهرانفر

ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺗﻮﺳﺖ

ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ

ﭘﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ

ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ

ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺎﻃﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ

ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ

ﻗﺪﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ

ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺶ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ

ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﻭ

ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎ

ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺹ

ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﯽ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺭﻧﮓ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺪ

ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺷﻌﺮﻡ ﺷﻔﺎ ﺑﺪﻫﺪ

ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺷﻌﺮﻡ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ

ﻭﺍﺭﺩ ﻧﮑﻨﺪ

ﺧﺪﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯾﺴﺖ ﻧﮕﺎﺭﻧﺪﻩ

ﺍﯾﻦ ﻃﺒﯿﺐ

ﻫﻤﯿﻨﮑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﻡ ﻣﯽ ﺗﺨﺼﺼﺪ

ﺍﯾﻦ ﺟﻨﺎﺏ ﺳﻔﯿﺪ

ﺑﺪﺟﻮﺭﯼ ﺳﺮﺵ ﺗﻮﯼ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺖ

ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺠﺎﺯ

ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ

ﺍﻣﺎ ﺍﻋﻀﺎ

ﺍﻣﺎ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻣﺎﻝ ﺗﻮﺳﺖ

ﻭ ﺭﮔﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺸﻌﺐ ﺍﺯ ﻗﻠﺐ ﻣﺮﯾﻀﻢ

ﺍﻣﺎ ﺟﻨﺎﺏ ﻣﻐﺰ

ﺍﻣﺎ ﻃﺒﯿﺐ

ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ

ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮐﺸﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺗﻮﺳﺖ

ﺍﻣﺎ ﻃﺒﯿﺒﺎﻥ ﻣﺪﻋﯽ

ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﺮﺵ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ

ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻋﻀﺎﯾﻢ ﺳﺮﮎ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ

ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ

ﻗﻠﺒﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ

ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﯽ ﺗﭙﺪ ﻻﮐﺮﺩﺍﺭ

ﺯﺑﺎﻧﻢ

ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺘﻢ ﺩﺭ ﮐﻒ ﺩﺳﺖ

ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ

ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺁﺭﺍﯾﺸﯽ ﻣﻼﯾﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ

ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﺯﯾﺮﮎ ﻧﺪ

ﺭﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ

ﺑﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻣﻦ

ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻨﺪ ﮐﺸﯿﺪﻩ

ﻭ ﺣﺎﻝ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ

ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ

ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ

ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ ﻭ

ﺳﺮﺩﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ

ﺑﻪ ﮔﻨﺪ بکشد.