شعری از آهمت اِرهان Ahmet Erhan
- که او را در ایران به نامِ احمد اِرهان هم می‌شناسند -
برگردان از ابوالفضل پاشا
نویسنده : ابوالفضل پاشاتاریخ ارسال : 18 مهر 97
بخش : ادبیات ترکیه و آذربایجان
پرت‌گاه
در ذهنِ من:
صخره‌ها از جای خود کنده می‌شوند
و دیوارها فرومی‌ریزند
در قلبِ من:
خلأیی در بسترِ رودخانه‌یی در حالِ خشک شدن است
من در تلاش‌ام که ردِ پای‌ام را روی سنگ‌ها به جا بگذارم
دیگر نشانیِ آن کسی با من است که هر چه بگردم پیدا نمی‌کنم
دوستان هم از زنده‌گی‌ام دست کشیده، رفته‌اند
در مسیری که آن‌ها پیموده‌اند
لحظه‌ها را در چشمِ دخترانی که دوست داشته‌اند جست‌وجو می‌کنم
دریایی هستم که در امواجِ خودش غرق می‌شود
قلعه‌یی هستم که آن را سنگ‌های خودش تصرف می‌کنند
اگر سرِ خود را با کفِ دست‌های‌ام بگیرم و بفشارم چه می‌شود؟
آیا می‌توانم آن آبِ تیره را از مغزِ خودم بیرون بریزم؟
آیا می‌توانم این پرت‌گاهِ عمیق را
- که ماه‌هاست در مقابلِ آن ایستاده‌ام -
به کشت‌زاری از گل‌ها مبدل کنم؟
Uçurum
Aklımda kayalar kopuyor, duvarlar yıkılıyor
Yüreğimde, kuruyan bir ırmağın yatağındaki
boşluk
Ayak izlerimi bırakmaya çalışıyorum taşların
üstünde
Kimsenin arayıp bulamayacağı bir adresim var artık.
Dostlar da çekilip gidiyorlar hayatımdan
Yürüdükleri yollarda arıyorum anları
Sevdikleri kıyıların gözlerinde
Kendi sularınca boğulan bir denizim ben
Kendi taşlarınca zapt edilen bir kale
Başımı avuçlarıma alıp sıksam ne olur
Çıkarabilir miyim beynimdeki o kara suyu
Bir çiçek tarlasına dönüştürebilir miyim
| لینک کوتاه : |
چاپ صفحه
