شعری از آرش سیفی

با احترام به استراگون و ولادیمیر
و به ایران



ای غصه دار! چوبه ی از قد بلند تر!
ای دارِ غصه! خونِ دلِ - روی بند - تر!
پیراهنِ دریده ی از تن لوند تر!
ای غرق هر چه مشکل و مشکل پسند تر!!
ابرِ درونِ آب، دو تا چشمِ خونی ات...


باریک بود گردن من یا که مال تو؟
خون من است آنچه که مانده به شال تو
من را گره زده ست کسی با خیال تو
ربط است بین حال من و بین حال تو
من را ببند بر سر زخم درونی ات!


من را که خاطرات تو هر روز با من است
من را که آتشی و دلم مثل خرمن است
انبار کاه! عشقِ تو بدجور سوزن است!!
سیگار را کشیدم و دیدم که روشن است
تکلیف انتهای تو- چرکِ عفونی ات!


ای کاغذ مچاله و ترس از صدای جِر!
غم‌های استراگونِ یک عمر منتظر!
بر تو چه رفته گربه ی افتاده توی فر؟
ای خانه ی خراب! چه حاجت به بولدوزر؟!
با ساکنانِ درصددِ واژگونی ات!


آتش زدند قلب تو را در برابرم
ای زخمِ باز! لوطیِ غم دیده! قیصرم!
ای کاسه ی لبالبِ از صبر در سرم!
از تو چه مانده پرچمِ بی میله -کشورم؟!
این شعر، وصف حال و هوای کنونی ات!