شعرهایی از ﻫﺮﻣﺰ ﻋﻠﻲﭘﻮﺭ

ﺑﺎ ﻣﻦ


ﺑﺎ ﻣﻦ ﺭﻧﮓﻫﺎﻱ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺭاﻩ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻧﺪ
ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ و ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎ و ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺞﻫﺎﻱ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ

ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﺗﺎﺯﻩ
ﻣﻲﮔﺮﻳﺰﺩ ﺭﻭﺣﻢ
ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﺭﻫﺎﻱ ﻛﻤﻲ
ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﻨﻬﺎﺩﻩ

ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭا ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺩﻳﺪﻩ
ﺑﻪ ﻣﺮﮒ اﮔﺮ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ اﻳﻦﻃﻮﺭ اﺳﺖ.


ﻳﺎﺩ


اﻭﻟﻴﻦ ﺳﻂﺮ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ اﺳﺖ
ﻓﺮاﺭ ﺑﺮﮒﻫﺎﻳﻲ اﺯ ﻗﺎﺏ ﺧﻮﺩ
اﻳﻦﻛﻪ اﺯ ﻳﺎﺩ ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺑﺮﺩ
اﻭﻟﻴﻦ ﺑﺮﻑ ﺭا ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩاﻱ
ﻧﻮاﺩﻩ ﺁﺗﺶ
و ﺁﺏ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺭا
ﻛﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺭا ﺗﻌﻂﻴﻞ ﻛﺮﺩ

ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺮ ﺭاﻩ ﺑﻮﺩﻡ
اﻭﻟﻴﻦ ﺳﻂﺮ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪاﻡ
ﮔﺮﻳﻪ اﺳﺖ.