شعرهایی از میترا سرانی اصل

یک :

ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ ﺭﻭﻱ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ
ﺁﻗﺎ
اﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭا ﻋﻮﺽ ﻛﻨﻴﻢ
ﺷﻤﺎ ﻛﻪ اﺯ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﻳﺰاﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﻳﺪ
اﻧﮕﺎﺭ ﺷﻜﻞ ﻣﻂﻠﻖ اﻳﻦ ﺷﺮاﺏ
ﺩﺭ ﮔﻠﻮﻳﺘﺎﻥ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ
ﺗﺎ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺎﻋﺖ
ﺑﻪ ﺩﻛﻤﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﮔﻴﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ
ﮔﻠﻮﻳﻢ ﭘﺮ اﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻣﻲ ﺳﺖ
ﻛﻪ اﺗﺎﻕ ﺧﻮاﺑﻢ ﺭا اﺯ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺩاﻧﺪ
اﻛﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺟﻤﻊ ﺯﻧﺎﻧﻪ اﻡ
اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻳﻢ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ
ﺗﺎ ﺯﻧﺎﻧﮕﻲ اﻡ ﺭا ﺟﻤﻊ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ
و ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاﻱ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻣﻬﻴﺎ ﮔﺮﺩﺩ.

دو :

ﺗﻨﻬﺎ اﺗﻔﺎﻕ ﺧﻮﺏ
ﺩﺭ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ
ﻭﻗﺘﻲ ﻣﺯﻳﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ
ﺑﺎ ﺭﻭﺑﺎﻧﻲ ﺳﻔﻴﺪ
و ﻛﻔﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﺯ ﺟﻮاﻧﻲ اﻡ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺩاﺭﻱ
ﭼﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺩاﻣﻨﺖ
ﻧﻘﺶ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ

سه:

ﺁﻩ ﺧﺎﻭﺭﻣﻴﺎﻧﻪ
ﺩﻳﺸﺐ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﻢ ﮔﺮﻓﺘﻲ
ﻟﺒﺎﻧﺖ ﭘﺴﺘﻪاﻱ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ
و ﻟﺒﺎﺳﻢ  ﺭا ﻣﻲ ﺩﺭﻳﺪﻱ
ﻃﻨﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭا
ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﺗﻮ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ
ﻣﺪاﻡ ﺗﻨﻢ ﺭا ﻟﻤﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ