شعرهایی از ماندانا زندیان

شعرهایی از ماندانا زندیان

1

آنقدر حقیقت داری

که رؤیای من از خواب می­پرد.

من از صبوری خاک عاشق­ترم

بیا با هم جوانه­کنیم.

دلتنگی شاید زمستانی ست،

در انتظار یک لحظه بهار.

2

مثل زن­های کولی

 دنبال جاده­های بی­مقصد می­گردم  

در گوشه­های آغوشت.

هوای دریا به سرم زده

و شرجی شانه­هایت

 و امواج تنت

که بومی تنم شده­اند.

تو رفته­ای

و آفتاب­گردان­های حاشیۀ دامنم

تا جنوبی­ترین رؤیای خدا

قد کشیده­اند.

3

و شب حقیقتی برهنه است

در دست­های زندگی

و حقیقت

ساقۀ نوری­ست

که یک روز

درخیالِ تاریکی بود

و گیاهی که در خوابِ خاک

و رنگین کمانی

که رؤیای پُل.

تنها درخت می­داند

هر قطره آب

آبستن آبیِ رودخانه­ای­ست.

4

گفتیم:

زنده باد آزادی

زنده باد آگاهی

زنده باد زندگی؛

و دست­هایمان را در نور کاشتیم.

گیسوانمان را پوشاندند

دست­هایمان را بستند

گلویمان را  سوراخ­کردند

و تفنگ­هایشان

که دست­هایشان بود

آرامش آب را شکست.

بهار شد

ما زنده ماندیم و سبز شدیم

آنها برای تفنگ­هایشان

سیاه پوشیدند.

5

سطرسطر نبودنت را می­شناسم

بندبند ندیدنت را

و گردش نگاهت

که هزار واژه می­خندد

تا لحظه­ای­ از تو

 در این مهتاب لب­پر

 نفس بکشد

و شب زنده بماند.