شعرهایی از مارف ئاغایی
برگردان از بابک صحرانورد

کوتاه  سروده هایی از
مارف ئاغایی1998- 1965

برگردان: بابك صحرانورد

(مارف ئاغايي) جزو شاعران نسل دوم كردستان ایران است. او حكايت تعليق، تنهايی و سرگرداني انسان امروز را روايت مي كند؛ انساني كه از ريشه خود گسسته و در لاك تنهايی اش خزيده و فقط با رويكردی نو به طبيعت خود و هستي است كه مي تواند رابطه اش را دوبازه باز يابد.
اين شاعر جوان در سال 1377 در يك تصادف، مرگ راهمچون شعری خاموش پذيرا شد و از آن پس براي هميشه خاموش شد. گزيده ای از سروده های این شاعر بي تاب در مجموعه (زمين سخت و آسمان دور) منتشر شده است.
شعرهای زير از اين مجموعه انتخاب و ترجمه شده است .

کوچ

خاك،
توان كوچ کردن ندارد.
و همین راز ماندگاری هميشگی ام
 در اين سرزمين است.

آرزو

ماهی، مهمان رویای بركه اي بود.
رهگذري سنگی در بركه انداخت،
تن بركه به ناگاه بر خود لرزيد:
                                     خوابم را ديدم!؟

آزمون

برگ در پاییز
تنها يك بار پرواز را تجربه می كند
از شاخه تا به روی زمين؛
من نيز يك بار زندگی را می زیم
از اولین گريه های تولد
تا واپسین اشک.

همدردی

هنگامي كه شاخه های درخت
يك يك
برگ هاشان ريخت.
هنگامي كه از چشمان آسمان
 برف
یک ریز بارید
من نيز اينجا
در تنهايی خانه ام
موهای سرم یک به یک ريخت.

آزادی

كدام يك آزادتريم:
من
يا
پرنده ی در قفس؟

فاصله ی اندكي است
ميان او و آزادی؛
طناب و گردن من.

فرياد

انگشتم را روی
ماشه ی تفنگ ِ فرياد گذاشته ام
تا از گلويش
اين سكوت را
                 شليك كنم.