شعرهایی از فرهاد کریمی

1) دونادون

از هزاره ی خودم بر می گردم

از روز بعد از پردیور دست های تو

      چَه ن جار واتِم پیت

                            دله ی دی وانه

از هفت که می گذرد این گُمَزی

گذشته از گذشتن می گذرد و

تکرار می شود در مقامِ بعدی 

که اضافه می کند به ضمیر از روشنا   به تدریج

به خودم که بر می گردم

در من بلوطی ست

که ریشه هایش تویی   هایشتویی هویشتویی!

2)انقلاب

عصب های خواب رفته

رشته های گُنگی هستند در انحنای حافظه ی جاری

درست وقتی خودم را لای روبی می کنم

                                                            می فهمم ات!

حاشیه نویسی اول:

[مهم تویی، فهمیدن تو انقلاب بزرگی است که ردّ باتوم هایش را هر لحظه بر پیراهن ام بو می کشم]

هر چه بگویم

رابطه ای ست در شرحه شرحه ی سایه ی انداخته ی تو

ـ به روایت خبرگزاری ها البته ـ

از ترس این بازی ناتمام

پیراهنم را در کلاغی جا گذاشتم و

اکتفا می کنم به همان عصب های گُنگ دراز

چیز زیادی نیست   نیست؟

این ثانیه های چسبیده به ساعات تکرار

بدجوری دارم زنگ می زنم ات رفیق!

حاشیه نویسی دوم:

[این سطرها را به خاطر بسپار، همین هفته بدجوری عاشقت می شوم!]