شعرهایی از غلامرضا طریقی

رسیده ایم به هم، برخلاف هر من و تو
دو تا همیشه مسافر، دو در به در من و تو
دو رود شط شده ی ما به برکه خواهد ریخت
اگر همیشه نباشیم در سفر من و تو
ولی اگر به سفر خو کنیم خواهی دید
خلیج فارس تو و من شده خزر من و تو
به اعتبار دل و مهر عشق ما شده ایم
بدون ثبت در اسناد معتبر من و تو
اگرچه هر دو جگر گوشه ی پدر بودیم
شدیم در بر هم خون در جگر من و تو
چقدر زخم زبان خورده و به مرهم هم
نمرده ایم از این زخم کارگر من و تو
به لطف شعر پر از قند پارسی شده من
شکر همیشه تو و قند با شکر من و تو
قسم به عشق که از هرم مهرمان می سوخت
به آفتاب اگر می زدیم سر من و تو
من و تو آب و هواییم و آسمان شده است
من و تو در من و تو در من و تو در من و تو