شعرهایی از علیرضا ابن قاسم

1
 

مسافتی عریض
اسمانی که به پهلوش خفته بود
آبی قطار قطره و
                 اسرافیل
         که از بن شیپور ﻣﻲپیچید

تمام داﻳﺮﻩها جلد
                           و مرکز کاینات
        
        سیاﺭﻩای همین اطراف
ﻋﻤﻴﻖتر از سیاه کهکشان
کبوتری که دیگر شده بود و
از کنه خویش
               بی وقفه ﻣﻲچکید



2
 

نفس که ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ مردگان
پیر ﻣﻲشود زمین
آتشی سپید
که تمام زمستان را دود ﻣﻲکند
نابخشوﺩﻩتر از آغاز
                سرانجام ماست
با گلوﻟﻪی اشتباهی در ذهن
از بطن اندیشه که بگذریم
زبان پرچمی هزار رنگ است
که همیشه در قرمزش
                         اعدام ﻣﻲشویم