شعرهایی از عباس پوربخش

ﺣﺎﺩﺛﻪ
 
تو تاﺯﻩترین حادﺛﻪی زبانی!
             که بر ﻟﺒﻪی آن
                      پر از اتّفاقی!
      پس از آن
          جهان «دوستت دارم» معنا ﻣﻲدهد  
و این ﺑﻲرحماﻧﻪترین شکلِ زیبایی است
                           که زمان را انکار ﻣﻲکند
                               و من مالکِ انکارِ جهانم
ـ «این جا جای امنی برای پنهان کردنِ"بودن" نیست؟»
 
سربازهایت را بفرست تا "آن" را محاصره کنند!
سربازها از بالای ﭘﻠﻚها به سرعت پیاده ﻣﻲشوند
 
قلبم محاصره را  ﻣﻲشکند
  تا ﺗﻜﻪای از تو را برای خود نگه دارد
سربازها ایست ﻣﻲدهند و «شلیک!»
ﻟﺤﻆﻪای بعد واﮊﻩهای بسیاری بر روی دفترها
                                    پخش ﻣﻲشوند

                                     
دیباچه

ﺗﭙﺶهایی دست نشان عشق
و آوازهایی ﮔﻞچینِ سکوت
بر پلِ خاطرات ﻣﻲپوید
                               هستی
                  
(سپرها و ﻛﻼﻩخودِ رومیان
              ظرفِ ﺳﻔﺮﻩی ﺳﻨﮓهاست
و بر یادگارِ یخ             
         بنفشه، نقشِ ﺧﻴﻤﻪی طلوع

چراﻍها را
       کودک نوپا
              روشن ﻣﻲکند
و نفس بیدارِ پیر
                     خاموش
             
و شعر، ﻛﺘﻴﺒﻪی آدمیانی است
                      که همیشه ﻧﺨﺴﺘﻴﻦاند

ذخیره

در ﭘﭽﭙﭽﻪی برف و هراس
بگذار ! ﮔﺮﮒها هم ﻟﻬﺠﻪی عاشقانه بیاموزند
                   
ما استخوانِ گلوی ﺑﺮﻑایم
کتمانِ کولاکِ ناگزیر
زنبورهایی ﮔﻢﺷﺪﻩی کندوی حریقِ نجات
هرچند
فرزندِ آتش خاکستر است
که میراثِ همآغوشی را
                   سکوت ﻣﻲبرد
آه...! ﻛﻠﺒﻪی من!
           که منظر تاﺯﻩات
سفرنامه ی ردّ پاهاست!
این تاریکی ذﺧﻴﺮﻩی خوابِ طویلی است
و تلفظ من ﺑﻲرحماﻧﻪترین هذیانِ بودن

تو ﮔﻨﺠﻴﻨﻪی کاﺑﻮﺱهای ﻛﻬﻨﻪای
که بر ظهورِ کشفﻧﺸﺪﻩای روان است
چون رنگِ عمیقِ شب
              بر رازِ پیریِ رودی در تهِ جنگل