شعرهایی از سریا داودی حموله

1

پیغام هایت را به پای درناها مبند

بهار کوتاه ست

می ترسم

ماه بمیرد

و شفاعت هیچ پیامبری را نپذیرد!

2

نه پیراهن زمین باقی می ماند

نه سیب ماه.

روزی عشق تمام می شود

و من سپیدی های بنفش را بر می دارم

و زودتر از تو می میرم.

آن روز

خطابه هایم را بر کلاه سربازان بباف

و آن چراغ کهنه را

به جوانی سنگ ها بیاویز

ماه تاریک تر از آن است

که  دنیا را روشن کند!

3

بعد از این

نه به ماه نگاه کن

نه مرا صدا بزن

با تقویمی پر از کرشمه برگرد

تا ادامه ی رویاها را تکه دوزی کنم

و بگردم

دنبال آیینه ای که جوانی ام را شکست!