شعرهایی از ری را عباسی

اسب ِ مست می خواهم     

سال ها به سایه ام سلام کردم

            و مردنی تر به استبداد جواب دادم

             مثل دو سَر با یک روسری    

                    کار   و    نان

امسال با مردی می رقصم که

                      خدایش مست   

         اسبش  مست

    قامتش مست 

                از دامنم پریده باشد

امسال  از  دور ِ دامنم

                                شراب

                                شراب 

                               شراب

                              می گیرم   

این شعر نیست و شعر هست

 بپاش

شورتر از نمک بپاش

 ما گناهکاران شوریده به این درگاهیم

ما به دامن این گربه ی نامعلوم گوش وُ زبان به دندان ها  داده ایم

ما چند بار چند بار به زیرِ خطِ صفر برخاستیم

 صفرتَر به خط وُ خالش به امتداد

 افتادیم       

 شور بپاش نمکدان را به زخمِ بی حوصله به صورتِ  بی کردار

که هر نفسش جمله صورتِ ماست

این سفره از خیابانِ ما نفس می گیرد

 از خوهرانِ ما

ما زنانِ کبیره از فاحشه های بابِل

 که دردش  به هر صورت به صورت گره می زند

فاحشه تریم در این گربه ی نامعلوم که نقشش نقشه ی ماست

 ما سنگ به صورت می زنیم سینه اش

صورت از هر جای دیگر مهمتر،  زشت تر

 صورتی که چشم دارد

ابروی کمان دارد

 لبخندی به دندان های بی شمار دارد

 گوش دارد که پشت گوش بیندازد حلقه ی مو را

                ندارم

  حلقه به چیزی ندارم

این ماده ی سی وُ چند ساله را هم  ندارم

نمکدان بپاش

 بر زخمِ صورتم

 بر صورت این گربه ی بی  صِفّّت  بپاش

 که من  به دُمِ مردانه اش بسیار عادت دارم

عادت دارم

هر دَم دُم علم کند زیر لوای هر چه دهان ِ رو به فرمان

  ده فرمان کافی این قبیله  نیست؟

ده ناجی اگر بفرستند درمان کند درد ِ بی درمان این گربه ی درد را

  سرش یک طرف وُ دمش طرفی دیگر

 همیشه از زن  شور می رود به تن

یعنی زن چشم ندارد 

 زن زبان ندارد

  زن خدا ندارد

 زن به دندان ِ گرگ دندانی ندارد

 زن لب دوخته  لبخندی ندارد

یعنی زن گیس ِ سیاه به دندانش سفید دارد

           زن،،،،،

 کسر می رود  در آب در هوا در زمان

       مجبورم تب کنم

         بلند شوم

 خاک ِ باد برده به دهان کنم

          شخم بزنم    

 بلکه گربه ای معلوم نقش زمین کنم 

           مجبورم تب کنم    

              بلند شوم

             بلند شوم

            بلند شوم

   روزی که زنان اصفهان و تهران بر عیله اسید پاشی برخاستن.

مذاکره ی دهان به دهان        

ما همیشه روی میز هستیم

 کارد و چنگال دور  مان

دستمال هایی دورِ دهانشان

شاید دست های من

 از زیتون از درخت هم لذیذ تر باشد

 و زبانم زیر زبانشان  پریشان  هرگز نچرخد

شاید ما همیشه آنها باشیم

 و لب های مان برای گزیده شدن

لکه ای خون روی دستمال شان

 ما از هر غذایی آماده تریم برای بلعیدن

فرصتی برای گلوی دیگری

 من راستی راستی  راست آزمایی می شوم

 با بلیط ِ بخت آزمایی آزمایشم می کنند

  هفته ای دیگر به خیابان ِ استقلال برنده خواهم شد

 این بار دندان های بی شماری ما را نوازش خواهند کرد

 شاید دست کودکی بلعیده بتواند

 دندان ِ کوسه های این روزگار را بشمارد