شعرهایی از بابک صحرانورد

نوستالژی

چه زود ميرسي

اما مي ماني مبهوت بر درگاه .

سايه اي از دور مي شوي

تا با نقابي بر رخساره اي بنشيني،

شايد حضور خاكستري ات را به ياد آوري ؛

پاييز را ديده اي و نمي گذري

حتي دستي از دور با تو نمانده .

ايستگاه ديگري نيست

اينجا آخر دنياست                                                                       

و تومغبون

با يك مشت كوچك حقيقت  تنها مي ماني                                         

و به اندازه ي تنهايي آسمان

براي قلبت تسليتي مي فرستي

و با خودت زمزمه می کنی:

-        حتي نگاهي از دور

                          با تو نمانده.

عاشقانه1

ای یار
به بیکرانه ها بنگر
به پهنای افق
و دیدگان گریان من
آن سان که شب بر شانه هایم سنگینی کند
خیالت می آید

می رود

می آید

تا سپیده بدمد در چشمان من.

عشق را ببین
با سرانگشتان زخمی
از بس که شب را چنگ زده.

عاشقانه2

پنج شنبه اگر بیایی

آواز رود با تو می آید،

قدم به قدم

از همین جا خنک شدم.

من تا آخرین پُل

غمگین ترین ماه سال را بر دوش می گیرم

در دست روح سردم یک گل سرخ می روید

بر بستر زخمی احساسم

غزلواره هایم راز می شوند

دریچه را که می گشایم

سوز شامگاه بیگانه در این جنگل ِ جهنم نمی سوزاندم

دلخوشی ام که قطره ای ست

به پای بوته ای خُشک می چکانم

عطر آگین می شود.