شعرهایی از الينا نريمان

١)

باید به راه راست شک کنم

دیوارهای کج بهتر بالا می روند 

و ثریا مقدس نیست

راهی که شکست است و شکست از توست

 حمل باری در درونم

حمل فلسفه ای بیرون از دایره

که شعاع دوستت دارم هایش

حروف شایعه ای بیشتر نیست

من به چیزی جز تو مشکوکم

در پاورقی های مجله

خاطرات مشکوک اند

و ان قاتل سریالیکه عاشق است

از پيش تبرئه است

باید به راه تو سنگ بیندازم

باید سنگ را بیندازم

که شیطان می تواند خوبترین باشد

وقتی در جلد تو ست .

٢)

خسوفی پشت پنجره

کسوفی پشت در

و سیلی از اشک همراه این زن خواهد بود

طبیعتی که در دامن است و

هنگام دویدن خرابی به بار می اورد

زمین شکم گرد می کند

و ویار دریا دارد

عق می زند مدام و

غر می زند که زلزله است

ما میان اینهمه بلا

چراغ را خاموش می کنیم

وبرای بازماندگانی که تنها مانده اند

دستی تکان می دهیم

و بی صدا می میریم

٣)

نامت زنانه است

و حسم به تو مردانه

تعصبی بزرگ که نمی توانم

پشت غرورم پنهانش کنم

ایران بانو !

دوست داشتن تو

بهانه دست کدام همسایه می دهد

تا وسعت صدایت رساتر باشد

نه جیغی زنانه که درد اور

مثل درد زایمانی که حاصلش

کودکی به زیبایی شهرهای ساحلی ست

ایران بانو !

زیبایی ات مادرانه است

زیبایی ات خالی ست گوشه ی لب

یا چالی ست وقتی می خندی