شعرهایی از احمد سینا

1

تا كه كسی به هیچكس ام  نرسد
كاری دست و پا می كند
سرگردانی .
درمانده ی  درمانی
كه گاهی   هونولولو لاتين مي آموزد   
در اورشليم روزی خواری
 ربا خواری ی كتاب های مقدس

تيموری  لنگم
پايی شليده دارم باز نشسته ی بيكاری
  هويتی  بنيادی
     پايی
كه تحفه ای
از وحشتی محدب
    ؛تحقق جسد               

 يكی منم
تبعيد ِ  عشرتكده هايی
                  در  بمبئی
بيهودگیِ مجرد
  صاحب مال و مكنت   
يكی تويی  
كه رسن پیچ ات
 نيمه ای  كه تا كنون
نیمی حقیقت ِخود گفته است
نيمه ی ديگر خود خواهد آمد
          پس
تا که او شَوَد
     می خندد بر اين سر
تا شكل ِ بعد ِ خودت  را ببيند
در اين   بريده ی  صيقل
                                  افتاده     
                       پيش ِپا  -
مقصود ِ تحفه ات

به پیش  ِپا  می خندد
                             كه  شباهت ؛         
روح قهرمانی
تعميد نفرت و
تلمیح  ِلغت
شب
که با تمام صدا ها ش
در شاخ می دمد.
تودر چگونه گوری خواهی خفت ؟       
سرمای  حوت  و
 لهلهه ی اسد !

2
 

جرعه ای  از این ماه ِ سرد
سرمی کشم
سینه ای نمک     کفی هوا  .
قطب ِ شانه های من
ظهر ِ کهکشان ِ بیهودگی ست  ؛
پره هائی هوائی
که هوائی می دوند
مایای و    فوم ِ خاطره
در بندر ِ فراموش ِ  گز .

و چشم انداز
- که تا  چشم      کار می کند -
خاکستر ِ هوا  است
؛ زمان ِ زیر ِ پلک ها
پُف  که می کند  
پچپچه ی وهم
در سیم های تلگراف  
    دراز می شود
زخمه هائی
که تصور ِ سرگردانی ام را  مینوازد
تن ِ مطوّل ّ از     هو ...
هو وووووووووووووووووو        
می مانَد
        من
پوکۀ ی  هوا

3


پیچ و چنان که گم
 کوری
 نشسته ی
           گوری
عمود  
          بر افقی لق
تلقین زرد
به گوش کودک
ردی كه خون
جهل و جنون
رعشه مي زند :  كولي،
 کولی  جان ،
تنها   
    سُرخابدان ِ تو می داند  
که شب چگونه آمد  
                           بمانَد  عدو
عدوی   یا که اوی ؟
مُصحف و سلاح!

اين ها را
روی هوا
         وقتی كه منفجر
                       می شدم
             مي ديدم؛
           حنجره ی  
      بریده
        روی هوا
  که روضة الصفا     بخوانَد!
آئینه ی روان
روی هوا
 روی هوا، ورد ِ شَمَنان      صورت ِ خوبان !

حالا   
       دنیا                  
جور ِ دیگری نگاهم می کند ،
 جور ِ دیگری نگاهش می کنم
که تا خدا   خدا بمانَد
مثل هوایی که حبس
در روده های سگی بی نفس

 4

قدمی می گذری و
قدمي باقی می گذاری .
مي گذری  قدمی   که می گذرد خاک ؛
تکرار ریخته
               سمت  گریخته
كه به بيناب می نگرد
 وقتی تقلا  سَفَر می کند
           تا  از خودش   سردربیاورد؛
تسکین خسته ای که بازش نمی یابد
تنها ،  ردّی می مانَد ؛
 قدمی که باقی می گذاری
 

                                              تا

شکل ِسر انجام ِ خوابی ببینی
 که  خواب  ، خودش را می بیند ؛
مقاربتِ
 با خاک
در فرض های ممکن و نا ممکن؛
عقد ِ نکاح،         بیع و شرا
        فصد و حجامت          
که بیابان به خرابه
                   زوزه  برانَد
                            بجوشد
                                به جوشن
                                       شن
  در چشم مردگان سنگ شده
در سال ِ آبله   
                      انقلاب و
                                       فتنه
دلچسبی ء رسیدن
جیغ قطار   و نعره ی غار

             نقل مکان
                     نیک است
 تزریق دود
پشت کبود
جنازه به گهواره و
کودک به  تابوت.
 

5


                      
این تیلۀ نشسته ی ،  به  جای چشم ،
این دستک   ، این
دست ،
اینهم  به چشم !
آشفتگی  بگو ،
بازم بگو!    
نيك است ،
    کشش های وصف !
پناه   ،  بر آتش!                       
   
چونان  شهری      سوخته
پنهان شده  به زیر بیابان
پنهان  می کنم  خودم را
که تا نبینم         دنیا  
                        نبیند
                         مرا
      ویران!
ویران ،           مگوی،                ویران
بچرخ و باده بخور !

می چرخم و باد می خورَم
احتمال و بعد
نکبت ِ لَعَب  
پندار چرخ  
گشت ِ دولَخ    
         و این  
  پیاله ی  تلخ

با یاد یار
گریه ای كه
                        هی ی ی ..       
ای مادر ِمارهای مقدس
گدایی اش، در هر کجا،
تصویر این همانی ی دنیا    
ماهیچه ی
             ذخیره ی
 س
    ر
    ب
       ا
         ز
                 ا
                    ن ِ
                آینده ی جنگ

                           پس
می نشینم وبهره مند
 از چوب و
                       سنگ

6

در اين هواي تاريك
و مانده ی روزی
که با خودت زیر بارانی یکریز
               یکریز
         حرف می زنی :
   برو  جلو    تا  بیخ  ِ تاریخی ات   !
          صابقه   داری  ات  وسط    حواسی   طبیعی
اسب کوری به   گِرد ِ دور ی  غریزی     
      طبقات و اعشار    
هر کجا که جا    هر کجا که کجا
        متقاعد ِ هاج و واج
    کله پای اشتباهی فحّاش    به صورت احشاء ؛
 بی سرنوشتی
بی حضوری ی آمده تا دل خانه    
 چند و چون ِزیر چانه
                     به وقت تفکر –
                      و چه خنده دار  
 
تجمع ِ علم الاشیاء
کاویدن سطل ِ آشغال
 جمعیدن ِ ته ی  سیگار      
گائیدن  نفس امّاره
           عَرَق
می خورم که می خورم    
به جهنم  
تا  توی مغز مورثی ات بشاشم    قرمساق !
تیزی
 می کشم که می کشم
ادامه ی رفتنم  تا
                               ته ی
                                   دره های
                                                 جهنم
روی خودم
          خم می شَوَم
    مابقی ی          دنیائی ام
             تنٌ مشغولی  
 علافی ی  کار ِ کتک
بر  روی این ، این          لحظه ی  تلافی  کی  با کی
خشاب  خشاب     برو !
                   قرص و زهر مار !
فرمان روائی  ی    چهار نعل
                  تنفس ِ   بی رمقی
پخت و پز ِ  روز و شبی
و باقی  ی
قضایا  ..
 
                                   تا ....
               خیالی


لفافیده ها ی     تنابیده ی  جلوه های شب قدر
                                       تن ِ مرگ
قواریده ی خاذن و نقشه ای  خشک و خالی !
نشانیده  ای  کاربردی !
                  که شد چَم
که شد شکل ِ پرچم
                        وحا لا


حا لا    
با انگشتانم
         مي شمارمش  
یکی   برای     نشانه گفتن
یکی
برای
چاشنی
کشیدن

7

قتل ِ  " نجیب "
....................

تنخواه و دلبخواه
غرقی غریب .
 فکر ِ  تتمه ای
که رضایت  ِمکری
            بیمار
تو را به معراج .
 نخی ،  کِشنده  
 تو را
  به هاج و واج
؛ رشته ای ، پنبه .
روایتی  به روالی  
  که ببازی  هی   
هی هی ..   ،  امروز  ،
روز ِ آخر ِ " جوزا " است !
بادی خنک ،
           می وزد از
               ولایت پغمان ؛
یادی ز خان و مان  
خشکی ی پُشت و
                   دُرُشتی ی مُشت !
که کُشت ؟
من  ؟    یا
     دهان دریده ای   
که بخوانَد  
خونابه ای ، به شکل ِ آماس
به آفتاب ِ آخر ِ این ماه
                        با
لخته ی اسکناس ِ
                  لای
                        انگشت ؟

و حالا ،
آفتاب ِ آخر ِ این
                        ماه
که روی رگان ِ او
حاشیه  می بپاشد،
بر این ظلمات ،
و اين كه
چگونه باید بر آید آفتاب
که نمیریم از خجالت ؟
- چگونه بگویمت ؟

همان به
 که پاره ی خمپاره شویم
که  تا نگویم  روز
بر اینهمه تباهی
              چگونه بتابد
                  خورشید
که از خجالت ِ
           چرا نمردی ؟
پیش از طلوع ، تو با دهانی -
چه حفره ای ! -
که قهقهه
 ببندد      
تو از چُسان فِسان شکوفه ها
به بُرد ِ موشک ها
که هوا  شخم می زنند.
تو در  صدای شباهنگی
              به این هامون:
باد که
خانه ندارد  !
  پروردگار را ،
ما را بکش ،  بمیران !

8

چشم
 می گشایم و به سقف نگاه می کنم  
بر روی سقف    علائم سپیده آغاز گشته اند  
نوشته هایی راز آمیز
توازنی  موکد    که می تواند         به ناگهان
                        بریزد
و مرگ    خودش را به تعادل  بکشانَد
که حجت  ِ اهل حق به بنده ی لایق
آن است  که راز ِ اطاعت  از سقف  (تعالی ) بیاموزد

بر می خیزم
سپیده دم است و صدایی
از خانه ی مهاجری عرب
               می خواند  
 چشمان ِ تو  خرما زارانی را مانند  
                            به سحرگاهان
با  ایوانان  بلندي   که ماه
به اطرافشان تاب می خورد *
...
چیزی باید جایی ...
                   چیزی  ...
                   ها
کتری را بر می دارم
و از آبی پُرش می کنم   که در لوله های شهر
تنهايي مي خواند :
باران !
باران !
باران  !

فندک می کشم      
               بُمب ب ب ....  
چیزی مهیب
در چشم ِ شیشه ای یم شعله می کشد
دعای انفجار ِ دهان مجاهد ی
                            در گوش ها
تا لمحه ای از آن  به جمجمه بتابَد     
 و   پا
     با
            پلاستیک و
                         چشم
 با شیشه
     مبادله شود
و صفورا            با ...
      
 و اما
جواب ِ آن شبهت ِ  برهمنان که گفتند   آنچه پیامبر به خلق آرد
 یا چیزی آرد که مقتضای عقل است یا
آنکه خلاف قضیه عقل                     گویم که چیزی آرد که عقل
از معرفت آن قاصر است ...        ( 1)

حالا
 آب ِ به  جوش آمده زوزه می کشد
و الموتُ و الميلادُ و الظلامُ و الضياء
....
عراق
عراق
عراق  *

چایی دم می کنم

سپیده دم است و صبح  
مثل خدایان ِ روی کوه
       به دورها تجسس می برد
از پنجره نگاهم می کند
نوشته هایي راز آمیز
روزهایی که  پاهایم بدوانند
       اما   
یک پای من صفورا ...  
سرزنشی نیست     خیالی ...
 سرزنشی  ....
....
فتستفيقُ ملء روحي، رعشةُ البكاء *
....

حالا
نشانه ها    بر مدارانند  
             بگذار
ِکه آسمان ِ  رَسّام   انوار ِ رحمتش را
                                         بر حکمت بود  
                                        و حجت ِ اهل ِ فن
                                        بتابد
به ابدیتی فراموش  
ومدرک و سند ِ هوشِ   ارتعاشی همیشه به  راه
... که باطل   اگر     انشاء هستی کند  
ذات خود دریابد
بی هیئتی ی مرئی
که کشتار   الهامش دهد
که تا ادامه بگيرد  نقشه  
كه تا ادامه   ببیند     راه
حالا در اُپسالا  (2)  سپیده دم است
سرمای ماه  ِ  مَلَس  ِ مارس
:
عيناكِ غابتا نخيلٍ ساعةَ السحر
وترقصُ الأضواءُ .. كالأقمارِ في نهر.. *
...
باران
...
به حد ِ خون های ریزان *
...
باران
...
به قد ِِ گرسنگان *
...
باران
...
به اندازه ی عشق
به قالب ِ کودکان
و ظرفیت ِ مرگ
مطر
مطر
مطر  *
.....
دارد هنوز عراق    گریه می کند
 در سینه ی عربی مهاجر
... أتعلمين أيَّ حزنٍ يبعثُ المطر ؟ *

و همچنان باران است                                       
بر رعشه های عصب های ریخته
باران
بر رویا های  سوخته
باران   
  به کاسه ی سر مردكان
که    خاکستر

برمی خیزم
دوباره دراز می کشم

9


سگ ها توی صداها می غلطند و
 سنگِ صیقل ، آن قَدَر
آنقَدَر صیقل  
توی همین نورِ زنگ زده ی عصری پاشیده به آئینه ای قدی
که سنگ صداهای سگ  
تماشای باقی .
  چه عصری !
 چه عصری !
شُره شده در این قاب ِ
گرقته
شده از خورشید و عقاب!
چیزها ی
پرده شده به تماشا   
شده میلۀ پشت ِ در ، شده میخ و تکمه ی گیر و بندِ
رخت  و
 شیشه ای که تاریکی را می بندد
چشم ساکتم
تا معالجه شوم .

10
 

سرگردانی

اما ، اما ، اما،
به اين خاطر ، مرگ را پسنديدم
كه بی قراری و يأس ...
که سرگردانی و ترس…
که آدمی همین است  
كه آدمی  
 وقتی می ميرد  که  فراموش می شود

می خواستم
عاقبتی در عافيت داشته باشم
و بسيار ساده    از يادها بروم
                            اما
اما ، اما ، اما
روزانه هايی  از گور
بيرون كشيده  شدند
كه تا زمان خوانده شدن  خواندند:
آرامشی كجا ؟

روزانه هائی  مملوی از ما
و از پهلوهای ما
و  پهلوی پهلوهای ما ؛
مسافرانی چسبيده ی بهم

مرا ببخش!
مرا
به حماقت ِ دانشم   كه حالا
بوی مافيها  گرفته است
که آدمی همین است
که آدمی
وقتی   باز مي شود
كه گور   بسته می شود
 که خاطره ، قدرت عجيبی دارد
هن و هن و خَس
قوس ِ قفس
 خنده ی خندق

لب ها
قرائتی را
       قضاوت كرد
كه طول روز جز را مطّول
      روزانه ها  
      
كه از هر
          احمقی
شاعر می سازد
حماقت و  زود باوری
که آدمی
 چه آسان گول می خورَد
آدمی ! !!

اينجا  ، هرا
 با گلو می سوزد
دراينهمه شباهت
كه تا ابد گريه می كند
               چگونه بگویمت ؟
چگونه ؟

اگر مي توانستم
قلم را به حال خود می گذاشتم
كه به حال خود بچرخد
               به بطالتم
               بخندد
به بطالتی  كه نمی داند
مي خواهی
آواز چنگ را بشنوی؟
سيم ها را
 رها ببند

11


مثال ِ نیمه شب  خمیازه می کشد  ،
 دانائی ات    
 دانائی ات همین است  که چهره ات
از هر طرف
کج کرده است
  پلک  ،  
بزن  پلک
از هر طرف
 شب است
از هر طرف
 تخمیر رنگ و  رخساره                           -  هیبرید -  تخم ِ شک ،  
تو شقیقه ام سپید کرده ای ، که حالا،
حالای آن هوای  مراقب  ناله می کند ؟
حالای آن
  که می خواهد  تو را بنوشد
از شدت اشتیاق
             خریّت
پلک بزن ،  پلک
 شبهای شب
که در تفکر و اشراق  می گذشت
از این
  دلم می گیرد ،
از این گذشت
که بی ترحّم ترین ِ حیوان است
من است ! که با تو سخن می گوید ،
با باز  
که تا کجای صورتت کجا
پاک شود
کجا  ، همسایه ی کجا شود  
پلک
 بزن
 پلک
شکلی عبور
که  جز جزا نداند
و  می دود
تا ته ی دنیا  
و نطفه اش
که خنده می زند به پایان اش
: وصیّت متوفا

12

" هاضمۀ تلخ "

پرده روی چشم هایش می کشد،
روی   قسمت های مرده،جاهائی دیگر گون شده ، بغبغوهای ریختۀ
به عمارت باد گیر
نخ های مانده از عنکبوت های قرون گذشته و
چرخ  پچپچه  
دوک  زنان زهرآلود
لچک نشسته
شکسته
در قابهآی خفه گرفته
 روی  دیوار .

دست به یکی
در توطئه ی  لبه های خطوطی ول
 طرحی دیگر می کشد در سرم.  سرم
که می چرخد به  دستم ، دستم
که هوا چال می کند
 که  گود را گودال؛
اسم پسرش
 ارث پدرش  از   حدقه ها یی  
که پوسیده است
هوا
  هزاهزِ دوستت دارمی که  ای دوست،
  بخواندَ
جوری که شن
 خون بجوشد و بی شکلی ی شهوات
در لکه های عصبی ی روی دستم  ، صورتم
و امرِواقعی که  در چشم ِ قبایل
قبۀ  دنیا ،
نابینائی ها را یکایک  بشمرد و به اشیاء
 نامی دیگر بدهد -
برگشتنِ به خانه  ،به روزِ اول .

  بی نوائی هارا را  برای سلیمان می بَرَی باد !
اشکالِ متلاشی بی پایانی ای
 که  می بینی  !
 می بینی
 از در و دیوارِ خانه
     دیوانگی ی و دیوانه
صورتِ تکه ، تکه ی سرعت
 در دستِ بادِ بی صورت
نه می نویسد و باید
هی پاک کند و شاید
که واقعیتی باشد
 برای  بعد
و حیرتِ  پشت ِ بعد
 تسلیم  خصلتی که تنِ ما بلیسد
نامی بگوید وهی رجزبخواند ؟
- دمنده بر هیاکلی که پا
بکوبد ، پا :
چهره  
چریده شده
 بُرده ،
در چرخ های ریخت
نفس
نمی کشد و مرده
 هوا پاک می کند

نفس نمی کشم وهوا را
با تمام اثاثیه  
فرو می کشم  .

حُزنِ عصری خفه
گرفته
در شهسواری با  ، گرومپ گرومپ صدا ها   به پهلو ها  
سلحشوری با مثالی  روزانه
و بدبختانه
خیزی که تن آهوئی
چیزی دریده شده پاره
از دستِ غدر و غداره
رم کرده ، رَم
در  تازیانه ی شکلی، او
هی می زند
که  بگو ،
 بگو !
چوب ِ درآوردن ِ نان ،
ظروِ پختِ کته .
 و مابقی ی  هیولا. و استعلایش
از سرِ گشادِ سُرنا ها
هلهله ها / پا ! /  پا!
که آی ی ی ... . . . ،/ مظامین ،
و بعد،
که  در  چهره های  چروکیده  پلک می زنی_
در پلک ها
سُم می کوبد
میان خودش
 و افسانه اش .

سن  تو ازمرگ ، در خندۀ وحشی ی صورتی روشن از چراغ های  داروغه  چقدر است ، که سایه هایش را می گیراند به دیوار های شهر
تا کوچه ها ،خاکستر سرد ، به سر کند ؟
 چقدر است ؟
پدر سگ چه قدر است سن تو تا اصلِ ماوقع به سودای اقتباس های عبث
که حرکت سکون در بطن های تو قهقهه می گیرد ؟ بگو مهربانم !
بگو بجهانم  مثل ِخونی که هوا
 از سر بریده طلب می کند !
بخوابانم بگو که تا خاطره ها را به خواب بگویم
به امیال کور
و مار و مورِ چهره ام
 افتاده به خنده ی  روز سوم
که مرغان هوا را آفرید

13

نه شمشیر و نه سُرنا ،
نه آتشِ بنفش دعاهای فاجعه ،
 در چنبرِ ارواح نشسته ی در سنگ
و درزهر  ،                 نه ،
نه  دانشِ مقدونیِ اسکندر،
وقتی که آینه می بندد ، کفری چون مرا ،
ورد سیاه ؛ رَد  ظفر
نه آرایش ِ موهایت
 در آینه ای از سرِ صبر                                                                   
وقتی که خیره می ماند  

در پرسه ای میانِ این دلِ دلتنگ
 که  مغلوبِ
       پتیارگانِ درگاهِ خدایانی تاریک می شود
و می افتد
در ماجرای کاغذ وُ مقوا
شمایل دَمی که
خیره می مانی تا
تکه ای خیال را بگیری ،  چیزی
شبیه هاشور ،
 شبیه ِ
وهم.
آب ِ دو تکه ،
              بَم ،
            مسموم
که لاژوردِ آسما ن ها را  اُریب می کند  ،
و تو ،
ایکارووس ،

ایکارووس ،  ایکاروس ،
          تو یی  و من !


توئی،
که لنگِ در هوایی !
منم ،
که نقر ِ به سنگ،
در امتداد ِ مفرغی  مغرب؛
 جایی که در طبیعت ِ تبعید خستگی ست، -
نه بالهایی که خدایانت
 هبه کرده اند؛
حرفی که چند پرنده
مدیترانه ای از آواز
با صداهای دوگانه ؛
دستی که پیش می کشانَد،  ردای لوندی اش را،
دستی که پس
آن جا که ماه
در برق ِ سکه های گمشده می سوزد،
و در
تکمه های فرنچِ مُردگان ،       
وقتی که قهقه می خندید  
به کاسه ی سر
که خاکستر .

14  


نامه ات رسید
می گی چه کنم  
با گفته ای که حقیقت ِ نازل
زیبایی شبی ستکه زوال را
طبق نقشه ای روی نقشه ای  سامان می دهد
که سهم هولناک ِ پرنده در آسمان ِ ناچار است؟
بر پردها  دریچه دوخته اند .
استاد ِ خنده اند -
که جریان را می نویسد ؛
شیوه ای که شرایط ِ عنوان را
بخش ِ عمده ی فقدان را
به انگشتانی می سپارد
که خون بخندد  .
دنیا
روی گرانیگاهیکه سطح ِ باد
دقت ِ اضطراب    
تطهیر ِ تن از عذاب می زند  ،
دار ِ خودش را
در بادها -
زخمه زننده .
زخم ِ زننده ایروی طناب -
ماه
با طناب
تاب می خورَد ؛
خنده ای وحشتناک ،
وَ  وِز ِ وِز ِ مگس ِ لای
در خش ِ خش ِروزنامه ها
که القاء عبارات می کند :
شانس ِ شناسایی   ؛
حدی که نصاب را
خوابیکه طناب را
فرسوده کرده است .


در عکس ها
معصوم مانده ایم
- مرگ ِ دلیل .

زور ِ یوغ و شطح ِ بیل !
15
نه چندان  به  چنانی ،
 که سر در گمیِ چه می خواهی به گمانیکه
منظورم این است ،
نه سهم رسمی به اطمینانی ، و معانی ای دیگر،
آشفته تر،
آشفته تر از آنی که خشمی هماره در اثناء
-  پریشانیِ  سرشتِ  میان دال و مدلول
و تضاد  وَ تبار اش ؛
یک نا امیدیِ  راضی -
تحسین بی وقوفی که کوری  دهد،
مثال عادت !
تو می مانی ی و کوری ات ؛
خوابی مطیع
مثل جسد
که در اطاعت از مرگ
آغشته ی تصاویریاز حقایق نا ممکن
 که دعای دفع شیاطین می خواند
 - توطئه ای اساسی ؛
شیطان
دعای دفع شیاطین می خوانَد،
و پریشانی ی منتظر پشت در
که  هیچ عدلی نمی یابد ،
تنها
نقش رنگی خائن که از پنجره های مشجّر
عبادت می تابد -
از  زخم تیزی ی و رد تنزیب ؛
قلب عجیبی که باد کرده است ،
مثل سنی روی دستی ،
و آنقدر زیاد ، و آنقدر،
 که اعتراف سر انجام
خونین از سر ِ آخر،
که سر
 به لاک خودش دارد ؛
نتیجه ای از قلم افتاده
به سایه ی  باران و رویش استخوان!
دیوانگی ، اينجا،
همچون ورم باد کرده  است!
اجساد فاسد وزبان های متلاشی ،
وانحراف،
که در گوش ها ی ریخته شیپور می زند ؛
هرمنوتیکی جانانه
که حقیقت اشیاء را جا به جا می کند ؛
راز و رمز نوشته ای
روی تکه ای چرم ِ تکیده ؛
چینی چنان خورده ای
که تعریف مرده ای ؛
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        «ما محو می شویم
همچو ن پری
از افسانه ها ! » ،
در جعبه ای
 از چوب افرا!

16


                                                               به: مادرم
زيارت ِاهل


بنشين و بيامرز
         بر اين اهل !
با خط ِسنگی
        درنگی
         بر این گور
         در این عبور
كه می خواهد
 نه  برگردد
 نه بماند!

بنشین !

تا دشمن قَسَمی باشی
كه هوش تو را   ، كور
            موش ِگوشه ی گور می خورَد
                                  بی عنوانی
و بی خوابی ی  ادراك
 
حالا بگو    كدام سيّاره
        استخوانهايی را
                        می چرخاند
 كه پنجه ی باد كرده ی باد
 در شكمی  زينت می افشاند
 كه اضطراب ادامه ببيند ؟!
     می دانی  
     كه كودكان  
     آئينه ی حقيقت و
 بازيچه ی مجازند !؟

ميان ِ دايره ای،
 بنشين !

ويرانه ای !
بی دری!

17
وازی  
                                                       
 
 
به سه نفر گفته شد ، نه به خاطر اين كه چنين است ، به خاطر اين كه تو نباشی.                                      

  قديس اگوستين "           "                                                                                                                                     
                                                                
كنار پنجره ی بسته
صندلی ای خسته
               خالی
روی قالی نشسته است
توی كمد
قبضی سياه
غشی ممهور به رونوشتی روزانه
كه كربن هوا را پير كرده است
تشبيه مرده اي
كه خواب مرده ببيد-
حالا ببين جسد
           چقدر  بايد
كه گريه كند ؟!
آن سوی پنجره
اغماء ديگری ، در خواب ديگری
هی گريه می كند
                        هيولا
                         هی
جان می كند
مانند صورتی  ،كه روی ديوار ؛
عقربه ی خنده  دار
كه دور خودش می گردد
فرزند پی فرزند
پاندولی گرفتار
كه  جايی نمی رود
  پيرت كرده است فقط
 نسل پی نسل
از فضله ات بپرس،
                ، پسر
پی چي مي گردد ؟
از جد و  جده ات
دامن اش بگير
                    ، پدر
، گريه كن
روح القدوس،
بر گريه اش بخند ،
چشمی كه نمي بارد
تا خاك را ببويد
به خاطر اين كه چنين است
مي دانی ؟
قشنگ ترين مناظر ، بي منظوری سیت؟!
چشم هايت را هم كه ببندی ، نمی بينی،
به همين گونگی ی
هر گز وقتی كه نمی يابی!
 
آن سوی  پنجره
چاقو كشی ست روز
كه مشق قتال می كند ؛    
طبال های بنگی ، بكوب بكوب،
بكوب ! بكوب ! می زنند
تعريف كن ، انحراف،
نعره بزن توی چشمم،
لالم كن!
فرزانگان زنا
شعشعه می روند،
.. و قهقه ی باد ، به فتراك ..
و     قپه های  قرمساق ..
خدای جايگاه،شيوا! ، نم ِ نمك،
دوستت دارد
كينه از التيام ،! عامل از انتقام
                     كارد
درنيام ِ جسد!
اين جا هزار بار
          و می ميرم
 زنده می شوم
حليّت می طلبم ،
 حلّيت
سی دی های فراموشی گوش می كند
گوش هايت را هم كه بگيری ، نمي شنوی!
، حس ِ خوبم
توی ذهنم برين !
 -         مراقبه می كنم
 صمغ دهانِ مرغی سقا
                            كه لهله می زند:
 آب،

                                                    ، آب
                                                   !  آب
و پنجره ،
كه
نجات ،
نجات،
نجات
باد
سوت می كشد
 
باران
 
فرار می كند

18

" ترکیب ، چیز ِ مهمی نیست "


زيبا تویی كه می مانی !

تو می مانی ی  و دهان ِ هوا
از خانه ای
               فريب
تا جامه ای
              غريب

هوا به خانه ی سر
                   يك سر
تو در میانه ی در
                  یک ور
تا از نفس بیفتی ی و
                  بیماری ی
 کجا ؟
                 از دست ِ کوفت
از بسكه كوفت دست ِ خودش را  مشت       
از بسكه مشت   كُشت
 خودش را
که  فرسود
از دست ِ در-  کر
از پای و از پياده و پيغام
 و فاصله

زیبا
توئی
که می مانی
         که دل را ..
            جايی باید جا گذاشت
و چه زيبا ..

      زیبا
         توئی ! توئی ! تو ! كه من
 از  تن بيرون می آوری    
          ماهی
كه آهنگ آسمان را
                    تند می كند     
               به شب و مست
كه تُف به زير ِ پای خودش می كند
            و پامال
           چونان
 كه  گلهای قالی
              جايی
                  خالی
ميان استفراغت
قَد می کشند
                 چندان ِ  
 لتی
 سنگين
           که باد می خورَد و سال
دری
  ميان ِصفرا
و زبان ِ حال

19

شهر
از خواهش های من و
 من از عادتها تغذيه می كند؛
روزی كه روی گردن ِ زرافه
ريز ، ریز می شود،هر شب.
آواز های عهد ِعتيق ؛
 حُزنی كه می خوانیم:
آن ها همه رقم اند،
زوزه ی اذان و سگ اند ،
برِ زيره ی كفشهای شان چسبيده اند که  از خود
لكه هایی به جا بگذارند .
 لکه ها
از پله ها
بالا می روند که پائین
بالا بیاورند ؛ بالا
 بیاورند
پائین ،
برجی كه هی به دور ِ خودش می پيچد که بپیچد –
که دلپيچه دارد. دلپيچه
در لابه لای حرفهايمان حرف می زند،
تا آنقَدَر، که از خود بيخود شود -
 همراهی تا گورستان !
 آن وقت
حالا ، عينك اش را به چشم می زند
و حسابی،  براندارت می كند ؛
 درك ِ
 دُرُستی !‎
اينگونه استكه از هر چيزی
درك ِ درستی داريم.
 برابرهم ايم ؛
 كُپيه ی كاغذی مهم .
باهم می نشينيم و تا سپيده ، عرق می خوریم ، اتانول ،
 بُغضی كه تمامِ  تشنگان  جهان در آن
آواز می خوانند:
برادرهم ايم!
در رانهای مان ، آلات و اَدَوات حمل می كُنيم
واز
خط كشی ی عابرِ پياده می گذريم !
            


20


همسرايی طی ی  ريخت                                 
                                  به ياد محمد مختاری       
                              



با آتش خيالی
سيّاره خشک و خالی
 پخت
 خودش را
-كه حدّ پيمود ِ ظلمت بود-
تا تاولي كه رقص آتش به عشق جهنم
به هول ِ محوّل
كه سر مي پُخت
رسمی كه شرح ِ چنبره اش می گفت
به راه مطوّل
كه تن می خورد
نقبی  كه سمت مقبره اش می بُرد
فتح شكست،
تا هر چه نام،   تمام    
                بريزد،
اسماء حكّ كاسه ی سر
حَفر ِهول  ِ چراها
             كه تن
مثل ِ مجهول ِ من
 می نويسد تن گور
كه ميوه ی رسيده
               بيفتد
به گفته ی كف بين
به ديده ی كور.

كف ِ دست ِ من ، خط ِ پيشانی ی توست ،
مجانين،
معوّج،
كه از شُبهه ممهور هم می نويسد
كه وارث
 كه درهم
كه از هم كُپی شد
كُپی از كُپی،   اصل،   گُم ،
  من
كه از تن بيفتد
به جايی كه داغی خيالی بگيرد،   ببيند،
كه اكناف،    چگونه به تكان می آيد : ديوانه،
حالا
ديوانه كيست
كه از نيست
شراع وُ قاعده می گيرد
تلو
  تلو
     می بَرَد خودش را
دوباره تا ته ی غار؟!
سودا ،كجا
كه به ديوار تا می خورَد تا
                             بيفتد
از آن سوی ساكت
به اين ور        
كه چرخی روايت، ورق می خورد، شب
ورم می نويسد، من امشب ؟
كه فقدان هجای خودش را
به انحاء و ايماء
         بداهه
به طبل ِ قيامت – قیات،    بكوبد   
كه از زرق اطلس
و  تا رزق ِ كرباس
كلكله ی دو مقصّر از دو قاصر است
كه شرح ِ قتل مي كند :

نَحر ِ هوا ،جرح ِ جا ؛ شرح ِ ردّ
مِثل ِ مُثُلْ  ميانه ی قبر
كه اِسمعع ِ  اِفهم ِ گمان، می چزاند خودش را
كه تنها
ديوانه می داند و جسد
كه به انفاس می وزد؛
شعشعه ی رواق
               به هندسه ی اوراق
و روز ِ واقعه
بر آن قَتيل
كه تن به جای جامه به تن
تن تن تتن تن ،    تن ِهوا كرد
كه باره براند:
رپ رپ پا ، تپ تپ دَم ،
سُرّ نور
قُل قُل ِ پاتيل ِ غول
فش فش ِ اخطار ِ سم
تا كه بداند كه بريزد
جای خودش   زهر ِ خودش را
سرّ ِ خَفيّه سر سريال بكوبد
موج تن ِ طول كند
طول تن راه ،طولِ تن ِ راه
رعشه ی اخبار بخوانَد
ردّ ِ سكوت ،   برای تماشا
عُمرِ دراز كشيده
زير ِ قمه
خَفّ ِ طناب
زيبایی افسانه ای كه استخوان ِ پوسيده بگويد،
شب ،        سياهی ی روز
سيّاره ،         استخوان ِ چرخان
و فردا
با مُردگان ِ مرگ ديروز

« می چرخم وُ به مركز ِ اين دايره  نزديك می شوم
و دور می شوم » *
-------------
از محمد مختاري



21

فعلای نبض ِ تول


سنگ روی سنگ گذاشتيم و عشق را
بنائی اش
از آن دست که آن نقش می نوشت
و آن دست،
نقاشی اش ،
شرح شارحی به اشاره ای:
شمايلی
نيمه شب ِ سفر ،
در كوچه های
 ملتمس ِ بی حواس
دست ِ تنها
مات شده روی قالی
بی قواره ای كه يكريز
دعای عهد بخوانَد :
شنبه ،
يكشنبه ،
 دوشنبه ...
الهم ِ
ای ی ی ی
اهل آتش !
شنقصه ای
كه اجدادمان ، ديوانه كرده است
تاريخمان ،  جزاير ِ مجنون
ادبمان ، تمكين و
ارعاب
ادبياتِ مان ،
عباس دوس
گريه های لای دستمال !
دلربائی اش
باده نوشی همگانی ،
 تن درانی ی اينهمه ولی
اينهمه ترس
بيماری نفس كشیدن
زندان و بانی اش ،
انسان به عنوان فرايند
كه ببيند بميرد
تا که نبیند اینهمه حساب و كتاب های نسناس ِ تک خط ِ
مركز ـ نهاد ،
تا اتکا ء حال بداند.
بیچاره ، مرگ،
ملانیای ی بد بخت
مفاصل مبطل
و ناگزیری اش .
ساعت
چند است؟ -
دارد دلم ،
از دست ِ دوست ،
برادر ،
می ترکد .
"ب"
رد ِگندی ازآسیای میانه
تا طوس و بهقی
روی اشتران جاکش ِ شبرو
تا ری ی و کربلای معلا ،
شرح ِ ریخته ی زیج های سرگردان
از گورهای همگانی:
تا اسکلت های یکدنده
 وحشتناک مذهبی
خاک شدن به ضرب ِ چماق
فکهای فکّ
به زور تخماق
هزارهای ناقص ِ کاخ ِ خاجگان ِ
 پیاده- فاتح
کون های کونی ی پیچیده در اطلس چین و، ماچین
بچّه های حمل ِ ترسهای همگانی
پوکی گندم و
پوچی ی جو
چیزی بگو بانو ، به تظاهر ،
به وانموده ،
فعلای نبض تول !
شن
چشمهایمان
برده است!
سحر
 دارد
 با ما
مستی میکند
و اقتدار
 اینجا
که سنگ روی سنگ بند نمیشود

و من ِ مست
از عرق ِ دست

ساز
خیره شده
به شیوه ای
 که تردید را حفظ آرامش می کند
این اژدها ،
که اشتباه
می بلعد
 ذهنی توان بخش
که شوخی می کند
آنزیم ها
بیچاره کرده اند
سنتز
را

22

لک ِ افتاده از کبود
در پای چشمی که بازیهایش
از گوشه ی شبی دورررررررررر
افتاده
به  انبار ِ خاطره
گرد گرفته
 گرفته نشسته  ، توی جنون
تضاد شده
با سایه اش
توی لاک ناخنشده شده  قیامتِ
تصاویر ِ سرنگون
 پاک
به این که بیائی  ببینی   چه ریتمی شده
چه ریتمی ، چه ریتمی  
 شدهبه صورت ِ صبر
زیر ِ گلو
پشت  و   پهلو .. ،  زی ی ..
.. صبر کن، .. ببینم
از مرکز ِ سیاهی..  داری
دورم می کنی..    یا
دوره ام
سرعت ِ پوست ؟
زی ی را.....    هوا
وَرَم کرده
لب
خنده ای شوم
زی ی... ر ِ
زبانم ...
سنگین .. شده کمی ...
انگار....
رسیده .....
به جائی  ..       که حالا ..
توی تنی ..
زی ی .. ر ِ ..
کلاهی  . . سپید .. .. شده
تور ِ ... عروسی .......
مرا      
بگیر !

دارم
می افتم
به سمت . .
بالا
زی ی ی ... رر را.
دارد، بخار ، می شود
زی ی ر ِ ز ب ا ن م
ز ب ا ن م
کبود
زی ی ر ِ
چشمَ م م
کبود
از
ریمل ِ ... مشت ِ  
  بود و نبود و ...اینی ..  که ..
همین بود
از آنی ..  که
 نبود ِنبودی که

23

روی طناب ، سر بند مادرم
 تاب می خورَد
باد ِ کتک و کتک ِ یاد

اینجا
شبها چنان سپید،
 و روزها
چنان سیاه  
چونان ببری که در لکه های خودش بسوزد
در زوزه ی جهیزه ی این جزیره ی سنگی
؛ زبانه ی زنگی مدام  
که بکوب:  :
"  نبش وقوع !".

چند ور
مرا ببین و از نقاب ِ
افتاده یاد کن !
مرا ببین و از ، دهانی بیمار،
از تلخی ی سرماییکه پوست را ببندد ؛
قهقهه ای گلو گیر !

گفتی که خواهی نخواهی خواب
در چشمه های تنت می بندد!
گفتی که .. تا ...!
بخور مرا ! بچر!
فیل اش
ذلیل اش
کلروفیل اش کن!
تکه تکه !
بیداری در خودت؟!-
کوتاه دستی ی تن

گفتی که خواهی نخواهی باران
و عطر آن
دهانت می شوید!
دهان،‌بشنو!
تا بوسه ای که تو باشی
بپاشی، -
کوتاه دستی ی من ؛
فسخ
بیرون دست
تو بچرخ !
قداره ات
به قواره ات؛
کج بیل مرد
کج بیل کرت.
بیداری در خودت؟

جنبان بدرخش!


بیدار
در شبی
به دست کشیدنِ
از هرچه است-
بیرون ِ دهان
تلخ
چونان
هوای فراز درختان غان .
به صافی اش بگذار!
به بازیی باز اش
سطح جویده ی اسطرلاب
وقتی که کوه پشت سر
تاریک میشود.
من می دویدم و کبودی ی آسمان.
من می دویدم و
سعی میان.
نترس!

نترس!
گره نزن خودت را
به  دمه ی ردیکه در من است
نترس !
مرا
در دهانت سرند کن!

24


تمام عمر از چشم ها پنهانش کردم ؛
سایه ی سر، سرمۀ قربانیِ نظر
بازیِ آرایشی ش، که زائرانِ بیابانِ راه و بیراه
لباسِ تن
نسبت نذرش؛
قسمت زندگی ای که نثارش
که شد ، این !
پرده های روی اش سپردم  
پرده خوانان ولایات،
خوابی اُریب،   به درازی بعد ِ عمر .          
زورش ،گفتمش
خربندۀ  مادر سنگ ،
ما را ببر !
استفهام ِ پنهان اش
قهقۀ سر ِ مزارِ
دلقک اش کردم ،
 خطابۀ خطیب و
دبیرش
شال و کوپالِ  درویش ِ
مرگی سزاواررِ
 بود و نبودش ،
کشتمش، نمرد!

ازلولای  دندان کودکان تا کنگرۀ باغِ رفتگان
گرفتم اش دوباره و ، ماه  
بر نُک ِ کلنگ و ، پشت ِ بیلِ دوشم
سوارش کردم ، گفتمش :
برویم  کمی  هوا
قدم بزنیم ، -
به بعدِ مرگِ هم اگرشده ،
دوباره تن هم کردمش.
 گفتمش: همین طور
بتمرگ،
مثل ِ ریاکاران
 آبرو داری کردم .
 به ریش دنیا ، هی گریه کرد ، خندیدم ؛
خندید ، گریه کردم - گریه می کردم
وقتی که می خندید،
تا به اینجا.

25

زندانیِ حیرتی که نَفَسی گیج می کشد؛
نَقشی که وصفِ من اش ،
مانندِ منحنی  
به ادامه ی خود،
مثل ِ دو احتیاج،
  میانِ آن چه دلم گفت
 و آن کهتنم خُفت؛ابعادِ خاک  شده؛ چیزی که نیست
مثلِ انحلال؛
اندازه ای که
                دار
بر گردنم !
سوزن!
 بزن  !
این نیل ، نیست ؛ قطعییتی ست ،  که در کمرم  
اعجاز می تَند ؛جمالی علیّتی ؛ که خون ِ منی؛ نمک ِصحاری --
آوازی که فراموش کرده ایم !
مرزی از شیشه ما را کشت !
قوسی که ستاره شناس را  کور کرده است ؛
بانگ ِ نوشانوش ِ باده ای  پریشان،
زمهریری سوزان ؛فضیلت ِ دَم کرده ؛من ِ وَرَم کرده ،
در خلعتی که خلیفه در آن چرت می زند ؛
مکاشفه ی کابوس! میدانِ روشنِ تاریکی
تقدیر ِ نا مقدرِشاید؛
تصویر ِ ذهنی ی مهر ِ مادری که تا  بند ِ قاف  
سفر حمل می کرده است ؛
سوزن ، یزن ،  ابری که تا به تاست ،
مثل ِ حواس  ؛
هزاره های ناقصی  که در
خشتک ِ علما تاب می خورَد  ؛
دباغی ی دهانی آکل ،با لکه ی طناب؛
برگردانی  لال،  از تمام ِ سئوال، بر  روی سنگ ِ فهم ،
که نوشته اند : " سرخپوست ها ،
نشستن و، چُپُق کشیدن را
دوست تر دارند ! حجار ها
تقسیم واگذاری را !



26


غلغله ای که با او در اندازی
بازی
نشستنِ به کنارِی : شمیمی ،
پرنیانِ نظر بازی وهیاهیِ هر چه بخواهی ؛ که هرچه بخواهی عزیزِ دلِ منی ،
طایفه و آل،  
تائی که مرغِ سحر باز می کند!
مرغِ  سحر:
 غرقِ  سَحَر؛
 فریبائی و کشش !
و  هر کجا که بخواهد بخواند تفنگ
کنارِ گدار و
گاو بند
و آه های ممتد شکوفه های سیب
 وغوغائی ، اغوا شدۀ حالا
سرهای بریده ی روی نیزه
 تن هایِ پرِ از کاه ،
 پوست کنده بر قناره ی  الیوم؛
الیوم !
 
بهانه ها عوض می شوند و عبارات
اثرِ انگشتر و  اسماء !
و انسجامِ پو کی که ما از او نصیب برده ایم!
می بینی چه مصیبتی ست ؟!
می خندیم  و می کُشیم !
می خندی و خون
بالا می آوریم !