شعرهایی از آزاده حسینی

1

تربـیتی است از اشاره و حیات                         

رمزی از مستیِ انـارها با نیاز هوشیاریِ نسیم

روی درخت هایی که عذابِ زمستان را به خوشبختیِ آفتاب

                                                   ترجیح می دهند .

اطاعتِ لحظه ای که اساطیر را از پرچم ها بر می دارد

کیمیای همین خراب

     در رستگاری بنفش و امنیتِ صدای تو که گنجی است

در آوارگیِ نیلوفرها و بهاری که از قداست و دوامِ باد در مرمر     

                                                          پشیمان است .

تربیتی است از زمستان  که عیار خلوت درخت را

                              در مجاورت برفیِ آدم ها

                                پیوند می زند به تنهایی.

انگشت های جهان مسی را برق می اندازد

و از کیمیای بی سعادتِ خاک

آنقدر بالا می آید که بهار

از اطاعت لحظه و ترجیح ِ درختان

            عبــور را

      تکان خواهد داد .       

2

سطری برای نفهمیدن

برای نخواندن

سطری که از نیایش آئینه می آید

و مثل حرف های پاکیزه

و ارتفاعِ کدام های بلندی که ماه را

                     اشاره می کردند ،

  لبخند می زند به پله گرد ها

         به پله ها و گرد هایی

         که از جنازه های به آسمان نرسیده    باز می گردند ؛

          و از تصور دو روح که از تجسم دو سنگریزه در باران

                          به اشتباهِ تنهایی خود    عمیق می شدند .

سطری برای نفهمیدنِ دنیا

و خواندنِ فکرهایی که در هجای برف

خود را طلاق می دادند .