شعرهایی از آزاده حسینی

1

ابرها می آمدند و باران 

پیش بینیِ خنده دارِ سـیل می شد و

                              نمی بارید.

ما مثل توقف درخت در توت هایش

و مثل مژده ی وصل کسی که صندلی دارد

روی مجسمه های اخم میان عشق های دو شاخه رقصیدیم .

سِحرِ صبحگاهی که آفتاب را   با خود نمی آورد

و نقطه های کور را  از اتصال خطوط موازی    برمی داشت

ما شانه های درخت را تکان دادیم

غبار سبز        مَحرمِ پاییز می شد

ما  من وَ تو نبودیم

اویی میانِ ما

 انضباط آشفته ی ابر هارا

که می آمدند و یادشان می رفت

                               غایب بود .

2

کسی   از عبادت الف در تلاوتِ آیینه   می آمد

و مثل نوشیدنِ مُدام در لیوان

آسوده می نشست روی ابر

و شکل مبهم لاک پشت ها را    خراب تر می کرد

موعودِ اندازه   در التهابِ این شکل های زمینی

آدابِ سبز در خداشناسیِ برگ ها را   دوام می آورد

از نور می افتاد

و از عنایتِ دو نقطه در تاریکی ....

* برگرفته از مجموعه ی در دست انتشار :

" مادرم اقیانوس آرام را به خواهرم داد "

انتشارات بوتیمار