"زلمی ختیک"؛ برگردان : احمد مومنی

شعر معاصر پشتو ( افغانستان )

زلمی ختیک

این شعر در رثای دکتر  نجیب الله  گفته شده است -  از شاعری پشتون به نام  زلمای ختیک  که با او در ولایت قندهار آشنا شدم . دوستی ما تا حالا ادامه دارد . درسوئد بودم که مرگ نجیب الله را شنیدم . دو هفته بعد نامه  زلمای به دستم رسید با این شعر که ترجمه آن را پیش چشم دارید .

مرگ نجیب

دلخواه و

              دلبخواه

غرقی غریب .

 فکر ِ  تتمه ای

که رضایت  ِمکری

                        بیمار

تو را به معراج

تو را  به هاج و واج

        نخی کِشنده

رشته ای

         پنبه

روایتی

به روالی    که ببازی

                           هی   ،

            هی هی !

 امروز  ،

روز ِ آخر ِ جوزا است

بادی خنک ،

           می وزد از

ولایت پغمان

یادی ز خان و مان 

خشکی ی پُشت و

                   دُرُشتی ی مُشت !

که کُشت ؟!

من یا ،

     دهن -

     دریده ای -  که بخواند  

به آخر ِ این ماه ؟

... و آفتاب آخر ِ این ماه

                        حالا

روی رگان ِ او

حاشیه

         می پاشد

زردابه ای -

که صورت آماس

  کفاره ای ؛

اختلال حواس

        به لای انگشت

لخته ی

         اسکناس

گلنگدن

به هوایی  تاریک و مانده ی روزی

که با خودت زیر بارانی یکریز ،  یکریز

                                حرف می زنی

 برو ! برو!  جلو ! تا  بیخ  ِ تاریخی ات

صاعقه ی  جلوداری ات وسط    حواسی   طبیعی

اسب کوری به گِرد ِِ دوری   غریزی

           طبقات و اعشار     

هر کجا که جا    هر کجا که کجا

        متقاعد ِ هاج و واج

کله پای اشتباهی فحّاش

بی سرنوشتی  ،   بی حضوری ی آمده تا دل خانه

و چند و چون ِزیر چانه   به وقت تفکر – وچه خنده دار    

جمعیدن ِ کونه ی سیگار     

تجمع ِ علم الاشیاء

کاویدن سطل ِ آشغال

گائیدن  نفس امّاره     عَرَق

می خورم که می خورم !  به جهنم  

تا  توی مغز مورثی ات بشاشم      قرمساق !

تیزی می کشم که می کشم

ادامه ی رفتنم  تا

                                  ته ی

                                      دره های جهنم

مابقی ی دنیائی ام به روی خودم

 به روی این ،   تن مشغولی ،علافی ی  کار ِ کتک

به  روی این، این این  ، این ،

                              لحظه ی  تلافی  کی  با کی

خشاب  خشاب برو! کوفت و زهر مار  جلو

فرمان روائی  ی    چهار نعل

                    تنفس ِ   بی رمقی

پخت و پز ِ ، روز و شبی

                 به صورت احشاء

گمراهی ای که اجدادت  دیوانه کرده است  

- و باقی ی قضایا .

لفافیده های    خیالی

تنابیده ی جلوه های شب قدر

                            تن ِ مرگ

قواریده ی خاذن و نقشه ای  خشک و خالی

نشانیده  ای   کاربردی

که شد چَم

که شد

 شکل ِ

             پرچم         پفیوز !  

                           بشمار !

حالا با انگشتانم  ،

یکی برای نشانه گفتن

یکی برای چاشنی

               کشیدن