داستانک هایی از نیما صفار

« تراژدي ِروزمرّه »

  ماهي به ساحل افتاد : ماسه اي ، صاف و ساكت ، بيگانه و با نور ِنقره اي در شب .

     و با مغز ِمايعش

                          فكر كرد

                           و مرد .

« جن بچّه ها »

 جن بچّه ها به باغ هجوم آوردند . ميوه ها را خورده نخورده ، هسته شان را تف مي كردند . جاي هر هسته ، در جا جن بچّة جديدي سبز مي شد . باغ را غارت كردند و به چريدن ِبرگها افتاده بود ند كه وقت شد . جن بابا ( بديهي است : از روي همان ابر ِهميشگي ) همه شان را هورت كشيد و به شكل ِيك جن ننة جديد بيرون داد . جن ننة قبلي ، پوسيد ، خاك شد و خزان شد .

دوستان »

 ظرف ِبرنج چپّه شد . رفتم براي خوردنش كبوتري بخرم . خريدم . دوستان ، من كه نبودم ، خوردندش . كبوتر ِديگري خريدم و يك مشت گندم .