حرف های روپوش سرمه ای
گراناز موسوی

حرف های روپوش سرمه ای

حتا تمام ابرهای جهان را به تن كنم

باز ردایی به دوشم می افكنند

تا برهنه نباشم

این جا نیمه ی تاریك ماه است

دستی كه سیلی می زند

نمی داند

گاهی ماهی تنگ

عاشق نهنگ می شود

بی هوده سرم داد می كشند

نمی دانند

دیگر ماهی شده ام

و رودخانه ات از من گذشته است

نمی خواهم بیابان های جهان را به تن كنم

و در سیاره ای كه هنوز رصد نكرده اند

                                     نفس بكشم

حتا اگر باد را به انگشت نگاری ببرند

رد بوسه ات را پیدا نمی كنند

به كوچه باید رفت

گرچه ماشین ها از میان ما

و آفتاب می گذرند

به كوچه باید رفت

این همه آسمان در پنجره جا نمی شود.

می خواهم در جنوبی ترین جای روحت

                                 آفتاب بگیرم

چراغ سقفی به درد شیطان هم نمی خورد

آن كه پرده را می كشد

                                نمی داند

 همیشه صدای كسی كه

 آن سوی خط ایستاده

                          فردا می رسد

بگذار هر چه می خواهند

                     چفت در را بیندازند

امشب از نیمه ی تاریك ماه می آیم

 وتمام پرده ها و رداها را

تكه تكه خواهم كرد

بگذار برای بادبادك و شب تاب هم

اتاقی حوالی جهنم اجاره كنند

من هم خواهم رفت

می خواهم پیراهنم را به آفتاب بدهم.