بوسه – مرگ های " یرما " ایرانی / رستم اله مرادی

 متن پیام منصور خورشیدی دبیر بخش بررسی کتاب پیاده رو برای ما :

رستم اله مرادی شاعر مجموعه شعر " به نفع رویا ها " متولد 1338در روز یک شنبه 21/ 9/ 1387بر اثر عارضه کبدی در بیمارستان اهواز در گذشت   اله مرادی از پرکار ترین ومطرح ترین شاعران شعر ناب در خوزستان بود .
" آخرین دم      از نفس های خویش را / نفس کشیدی /
پرندگان / تدفین دریا را / پَر ریختند . "
  شعر " دم آخر " از کتاب به نفع رویا ها      
 
 
میثم عزیز : امروز خبر مرگ اله مرادی را در یافت کردم . شعر ارسالی از آخرین کار های او بود که در سفر به اهواز
به من سپرد .

و اینک شعری زنده یاد رستم اله مرادی :

هفت تابلواز :

            ( بوسه – مرگ های " یرما " ایرانی )

در هاله ی رَشباری غروبی برای :

                                                      یداله رویایی

1 – جز باد رنگ نمی دهی

               به چشم   

برهنه – مهتابی اَت می جویند

          به ایوان

          به درد

شب از پای می افتد

      -  بر تو ستاره ای را

به خواهش من

که شبنم ها را چریده نباشند

چرا رنگی نمی وزد

      از این گیاه ؟ !

2 – نبض خسته را

می بافی تن پوش ِ گل سرخی

                    میان لب ها !

          - رنگ اما نداری به روی

خون کبوتری ِ آواز ها

بیهوده نیست هنوز

خیال بوی سیب از کتان ِ چین زده

در خاموشی ریشه های این شب

3 – دو بازو  جویبار جاری

بمیرانم این آواز

میان علف های خوابانده

رفته ی خوشی های دل دوخته

به نور ِ از پشه بند

از کودکی بهار به هر سو

مرگ است که چوپانی اَم می کند

به صدایی از قطعه های خویش

4 -  پس از هر وقت که بگویی

گر می گیرند پر های رنگ و سیاه

که چشمانت     دو برگ سبز

قطره ای می لرزند

و شنوایی تو  پُر از باد

که نه زیتون   نه سکوت

بلکه زایشی

به صدای علف زار نفس ها

5 – جاری ِ بوی گل سرخ

اینهمه نمیر  در خویش

        - زخم به باران را

اینهمه به هوای سازی بر ستاره پوشی اَت

که خوی تو

پنجره ی  بر  رود

نه دریده ی ماه

نه به هوای زمهریر

6 – در تاب خواهد بود

               برگ بید !

حول طنین های ملتهب

و سوزه ی یشم عود

دنباله ی آه

که طاق غبار می شکند

به هجمه ی باد و

غوطه وری ِ سنگ  !

7 – خواب از خویش نداشتی و

سنگ ِ درون

روزت می گذشت      پیر !

شبنم که نبود

شامه ی سوخته را

پس ! سبدی و چانه بندی و سپید

همچنان آه      در کمرکش ها

       به نبض خویش

بر آمده ی گلپر های ماه  !